Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην αμερικάνική τηλεόραση, ζήτησαν από τον Stephen Malkmus (Pavement, Jicks) να σχολιάσει το γεγονός ότι το περιοδικό Blender ανακήρυξε το (άλμπουμ των Pavement) Slanted and Enchanted ως best indierock album ever. Το σχόλιό του ήταν το εξής: "I mean I'm glad, it's nice to be in there, but who is Blender to say this, though?" Αυτή η αποστομωτική φράση αποκρυσταλλώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ζούμε την τελευταία δεκαετία: όποιος θέλει, λέει ό,τι θέλει για όποιο θέμα θέλει και αυτό πλέον περνάει ως άποψη. Όμως, αυτό που λείπει πραγματικά σήμερα είναι η άποψη.
Πίσω στην πραγματικότητα: δύο κινήσεις της ΕΜΙ και της Warner αναπτέρωσαν τις ελπίδες της αγοράς για την ταλαίπωρη δισκογραφία: η ΕΜΙ πήρε τον Douglas Merrill, βασικό στέλεχος της Google, για την κορυφή του digital. Φανταστείτε τα λεφτά που παίρνει κάποιος για να αφήσει την Google, την καλύτερη εταιρεία στον κόσμο για τους υπαλλήλους της. Η Warner από την πλευρά της, πήρε τον πρώην head of digital της Geffen, ο οποίος αμέσως ανακοίνωσε ότι η εταιρεία σκέφτεται έναν "φόρο" για τους ISPs. Αυτά τα νέα έφεραν χαρά στην αγορά, σε σημείο η μετοχή της Warner να ανέβει 16% μέσα στην επόμενη μέρα.
Το θέμα με τους ISPs (που θα συζητηθεί πολύ στο Athens Music Forum την επόμενη εβδομάδα) παρουσιάζεται τελευταία ως το βασικό όπλο τόσο για τον εκφοβισμό των downloaders αλλά και για την οικονομική στήριξη της δισκογραφίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Warner και οι άλλες majors (κυρίως η Universal) ελπίζουν ότι θα μπορέσουν στο μέλλον να καθιερώσουν έναν "φόρο" στο internet, από τον οποίο θα κερδίζουν αυτές και οι δημιουργοί, που φυσικά είναι αυτοί που χάνουν τα περισσότερα.
Αυτά γίνονται για να αντιμετωπίσουν τον ανορθόδοξο πόλεμο των διάφορων εχθρών, όπως το PirateBay, οι οποίοι όχι μόνο συνεχίζουν τον δρόμο τους, αλλά βγάζουν και τη γλώσσα τους: το PirateBay μετακίνησε την έδρα και τους servers του από την Σουηδία ακριβώς την ημέρα που άρχισαν να ισχύουν νέοι νόμοι κατά των παράνομων downloaders: πλέον, το αρχηγείο τους βρίσκεται στην έρημο του Σινά(!) στην Αίγυπτο με links στην Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ και αφιέρωσαν στην IFPI την εξής ατάκα: "A special note to Ifpi: Moses walked in the desert of Sinai for 40 years. Our servers will be active for at least another 40 as well."
Πρόκειται ουσιαστικά για μια κίνηση μάτ, καθώς στις περιοχές αυτές το internet είναι ανεξέλεγκτο και οι νόμοι θα αργήσουν πολύ να βοηθήσουν τη βιομηχανία: για να πάρετε μια ιδέα, το rapidshare στην Μέση Ανατολή, την τελευταία φορά που είδαμε νούμερα, είχε πάνω από το 7% της συνολικής κίνησης στο internet!
Όπως γίνεται αντιληπτό, το πράγμα είναι τόσο μπλεγμένο που πραγματικά δεν μπορείς να βρεις άκρη: και σίγουρα, η κουτοπονηριά των δισκογραφικών δεν βοηθάει. Το ακόλουθο περιστατικό είναι ενδεικτικό: η SonyBmg στην Γαλλία, χάρη σε γκάφα υπαλλήλου της, αναγκάστηκε να αποκαλύψει ότι χρησιμοποιεί παράνομα αντιγραμμένα προγράμματα software, τα οποία υπολογίζεται ότι μπορεί να χρησιμοποιεί σχεδόν το 50% των υπαλλήλων της! Και να σκεφτείτε ότι η Sony δεν έχει ακόμα καλά καλά καταφέρει να ξεχαστεί η διαβόητη ιστορία rookit... Ένα από τα παράξενα, αλλά καθόλου σπάνια και ανεξήγητα της δισκογραφίας.
Όπως καθόλου ανεξήγητο, αλλά όντως παράξενο είναι το θέμα με τις τιμές των CDs. Μετά το 2000 παρακολουθούμε την χωρίς προηγούμενο κατρακύλα των πωλήσεών τους, αλλά δεν έχουμε δει κινήσεις από την δισκογραφία για την μείωση των τιμών: πολύ αργά και με μεγάλη δυσκολία οι majors έχουν φτάσει πρόσφατα στο σημείο να αποδεχτούν τιμές κοντά στο 10$ (π.χ. στο amazon), ποσό που το αγοραστικό κοινό θεωρεί σωστό. Και σε αυτό το θέμα η αλλαγή ήρθε από έξω, από τους πωλητές, δηλαδή τα μεγάλα καταστήματα: τώρα, το πράγμα έχει προχωρήσει πιο πέρα, καθώς οι majors έχουν βρεθεί και πάλι να σέρνονται προς χαμηλότερες τιμές. Η WalMart, ο κορυφαίος -μέχρι τώρα, που πλέον είναι η Apple - πωλητής μουσικής στις ΗΠΑ ζήτησε ευθέως από τις εταιρίες να ρίξουν τις τιμές τους, ώστε να πουλάει όλες τις καινούργιες κυκλοφορίες 10$ και τις παλαιότερες κλιμακωτά μέχρι τα 5$. Κάτι ανάλογο ζήτησε και η Tesco, σούπερ-μάρκετ και ο μεγαλύτερος πωλητής μουσικής στην Μεγ. Βρετανία (13% της αγοράς). Οπότε, οι δισκογραφικές, που δηλώνουν ότι πιστεύουν στο CD για τουλάχιστον 5 ακόμα χρόνια, και πάλι περιμένουν από την αγορά να τους υποδείξει τα απολύτως αυτονόητα.
Και μια και λέμε για τους πωλητές, η Apple, σύμφωνα με τα τελευταία νούμερα, πέρασε και την WalMart και είναι πλέον ο πρώτος πωλητής μουσικής στις ΗΠΑ για τον Ιανουάριο. Μιλάμε για ένα φοβερό δεδομένο που αναδεικνύει και έμπρακτα την σημασία των singles στις συνολικές πωλήσεις.
Βέβαια, η αγορά των downloads ως νέα αγορά, δεν έχει ακόμα τις σταθερές που να επιτρέπουν την ακριβή καταγραφή των πωλήσεων: έτσι παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα τις διάφορες εταιρείες (amazon, emusic, κλπ) να πολεμάνε μέσω ανακοινώσεων για το ποιος είναι ο 2ος. Το πράγμα περιπλέκεται και από τα νέα δεδομένα της εποχής, που έχουν να κάνουν π.χ. με το πρότυπο των δωρεάν-λόγω-διαφήμισης downloads (όπως του Spiralfrog), τα οποία θα πρέπει και αυτά κάπως να μετρώνται. Και φυσικά, υπάρχει πάντα το θέμα της τιμής: διαφορετικές τιμές έχουν τα διάφορα καταστήματα και κυρίως, διαφορετικά ποσοστά εισπράττουν οι δισκογραφικές. Το θέμα είναι πολύ σημαντικό και θα μας απασχολήσει προσεχώς.
Στον καινούργιο, θαραλλέο κόσμο που ζούμε, οι συνθήκες αλλάζουν διαρκώς και αυτό θα συζητηθεί στο Athens Music Forum στις 9-10 Απριλίου.
Το θέμα με τους ISPs (που θα συζητηθεί πολύ στο Athens Music Forum την επόμενη εβδομάδα) παρουσιάζεται τελευταία ως το βασικό όπλο τόσο για τον εκφοβισμό των downloaders αλλά και για την οικονομική στήριξη της δισκογραφίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Warner και οι άλλες majors (κυρίως η Universal) ελπίζουν ότι θα μπορέσουν στο μέλλον να καθιερώσουν έναν "φόρο" στο internet, από τον οποίο θα κερδίζουν αυτές και οι δημιουργοί, που φυσικά είναι αυτοί που χάνουν τα περισσότερα.
Αυτά γίνονται για να αντιμετωπίσουν τον ανορθόδοξο πόλεμο των διάφορων εχθρών, όπως το PirateBay, οι οποίοι όχι μόνο συνεχίζουν τον δρόμο τους, αλλά βγάζουν και τη γλώσσα τους: το PirateBay μετακίνησε την έδρα και τους servers του από την Σουηδία ακριβώς την ημέρα που άρχισαν να ισχύουν νέοι νόμοι κατά των παράνομων downloaders: πλέον, το αρχηγείο τους βρίσκεται στην έρημο του Σινά(!) στην Αίγυπτο με links στην Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ και αφιέρωσαν στην IFPI την εξής ατάκα: "A special note to Ifpi: Moses walked in the desert of Sinai for 40 years. Our servers will be active for at least another 40 as well."
Πρόκειται ουσιαστικά για μια κίνηση μάτ, καθώς στις περιοχές αυτές το internet είναι ανεξέλεγκτο και οι νόμοι θα αργήσουν πολύ να βοηθήσουν τη βιομηχανία: για να πάρετε μια ιδέα, το rapidshare στην Μέση Ανατολή, την τελευταία φορά που είδαμε νούμερα, είχε πάνω από το 7% της συνολικής κίνησης στο internet!
Όπως γίνεται αντιληπτό, το πράγμα είναι τόσο μπλεγμένο που πραγματικά δεν μπορείς να βρεις άκρη: και σίγουρα, η κουτοπονηριά των δισκογραφικών δεν βοηθάει. Το ακόλουθο περιστατικό είναι ενδεικτικό: η SonyBmg στην Γαλλία, χάρη σε γκάφα υπαλλήλου της, αναγκάστηκε να αποκαλύψει ότι χρησιμοποιεί παράνομα αντιγραμμένα προγράμματα software, τα οποία υπολογίζεται ότι μπορεί να χρησιμοποιεί σχεδόν το 50% των υπαλλήλων της! Και να σκεφτείτε ότι η Sony δεν έχει ακόμα καλά καλά καταφέρει να ξεχαστεί η διαβόητη ιστορία rookit... Ένα από τα παράξενα, αλλά καθόλου σπάνια και ανεξήγητα της δισκογραφίας.
Όπως καθόλου ανεξήγητο, αλλά όντως παράξενο είναι το θέμα με τις τιμές των CDs. Μετά το 2000 παρακολουθούμε την χωρίς προηγούμενο κατρακύλα των πωλήσεών τους, αλλά δεν έχουμε δει κινήσεις από την δισκογραφία για την μείωση των τιμών: πολύ αργά και με μεγάλη δυσκολία οι majors έχουν φτάσει πρόσφατα στο σημείο να αποδεχτούν τιμές κοντά στο 10$ (π.χ. στο amazon), ποσό που το αγοραστικό κοινό θεωρεί σωστό. Και σε αυτό το θέμα η αλλαγή ήρθε από έξω, από τους πωλητές, δηλαδή τα μεγάλα καταστήματα: τώρα, το πράγμα έχει προχωρήσει πιο πέρα, καθώς οι majors έχουν βρεθεί και πάλι να σέρνονται προς χαμηλότερες τιμές. Η WalMart, ο κορυφαίος -μέχρι τώρα, που πλέον είναι η Apple - πωλητής μουσικής στις ΗΠΑ ζήτησε ευθέως από τις εταιρίες να ρίξουν τις τιμές τους, ώστε να πουλάει όλες τις καινούργιες κυκλοφορίες 10$ και τις παλαιότερες κλιμακωτά μέχρι τα 5$. Κάτι ανάλογο ζήτησε και η Tesco, σούπερ-μάρκετ και ο μεγαλύτερος πωλητής μουσικής στην Μεγ. Βρετανία (13% της αγοράς). Οπότε, οι δισκογραφικές, που δηλώνουν ότι πιστεύουν στο CD για τουλάχιστον 5 ακόμα χρόνια, και πάλι περιμένουν από την αγορά να τους υποδείξει τα απολύτως αυτονόητα.
Και μια και λέμε για τους πωλητές, η Apple, σύμφωνα με τα τελευταία νούμερα, πέρασε και την WalMart και είναι πλέον ο πρώτος πωλητής μουσικής στις ΗΠΑ για τον Ιανουάριο. Μιλάμε για ένα φοβερό δεδομένο που αναδεικνύει και έμπρακτα την σημασία των singles στις συνολικές πωλήσεις.
Βέβαια, η αγορά των downloads ως νέα αγορά, δεν έχει ακόμα τις σταθερές που να επιτρέπουν την ακριβή καταγραφή των πωλήσεων: έτσι παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα τις διάφορες εταιρείες (amazon, emusic, κλπ) να πολεμάνε μέσω ανακοινώσεων για το ποιος είναι ο 2ος. Το πράγμα περιπλέκεται και από τα νέα δεδομένα της εποχής, που έχουν να κάνουν π.χ. με το πρότυπο των δωρεάν-λόγω-διαφήμισης downloads (όπως του Spiralfrog), τα οποία θα πρέπει και αυτά κάπως να μετρώνται. Και φυσικά, υπάρχει πάντα το θέμα της τιμής: διαφορετικές τιμές έχουν τα διάφορα καταστήματα και κυρίως, διαφορετικά ποσοστά εισπράττουν οι δισκογραφικές. Το θέμα είναι πολύ σημαντικό και θα μας απασχολήσει προσεχώς.
Στον καινούργιο, θαραλλέο κόσμο που ζούμε, οι συνθήκες αλλάζουν διαρκώς και αυτό θα συζητηθεί στο Athens Music Forum στις 9-10 Απριλίου.
No comments:
Post a Comment