"H δισκογραφική Sony κατηγορεί τον Θεοφάνους για το X-factor ότι έστησε την αποχώρηση της Ήβης κλπ. Το πιο κουφό όμως είναι στην κατακλείδα της ανακοίνωσης της Sony: “Η αξιοπιστία της Sony Music του Αντ1 και του X-Factor δεν κλονίζεται από μεμονωμένες ανεύθυνες συμπεριφορές και συνεχίζουμε με δύναμη και ευθύνη το πετυχημένο σε όλο τον πλανήτη show ανάδειξης νέων ταλέντων όπως η Leona Lewis, ο Paul Potts και η Susan Boyle το 2009!”
Λοιπόν ή το ένα συμβαίνει ή το άλλο: ή η Sony είναι τόσο άσχετη που δεν ξέρει ότι η Susan Boyle δεν βγήκε απ’ το X-Factor αλλά απ’ το Britain’s Got Talent, ή το ξέρει αλλά απλά το λέει για να εντυπωσιάσει. Ό,τι και να ισχύει, ναι, στα μάτια μου, «η αξιοπιστία της Sony Music» μόλις κλονίστηκε λιγάκι…"
Ένας outsider της δισκογραίας όπως ο Enteka το γνωρίζει, ολόκληρη Sony όχι. Δεν είχα σκοπό να αναφερθώ στο θέμα της απίθανης ανακοίνωσης της Sony που με έκανε να γελάω υστερικά, γιατι φοβάμε πια ότι με έχουν καταραστεί οι δισκογραφικές και γι'αυτό δεν ανθίζουν τόσο καιρό οι μπουμπουκιασμένες τριανταφυλλιές μου. Αλλά, αφού τα λέει και ο Enteka, ας συμπληρώσω: ούτε ο Paul Potts είναι του X-Factor, αλλά από το Britains Got Talent. Μα καλά, τρελοί είναι; Ολόκληρη εταιρεία, με σκοπό να προκαλέσει ντόρο, αποφασίζει να στείλει Δελτίο Τύπου παντού για να διατυμπανίσει το κύρος της και το επιχείρημά της είναι ψευδές και δείχνει πόσο αγνοούν το ίδιο τους το αντικείμενο! Τι άλλο θα δούμε; Ούτε ένας δεν το πήρε χαμπάρι εκεί μέσα;
Για όλα φταίει η πειρατεία, λέμε...
Στα πιο σοβαρά τώρα, ο ιδρυτής της Tommy Boy, Tom Silverman έκατσε και έψαξε τα νούμερα του Nielsen Soundscan και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι από όλα τα νέα άλμπουμς που βγήκαν στις ΗΠΑ το 2008 (105.575), μόνο 112 πούλησαν πάνω από 250.000 αντίτυπα. Μόνο 227 πούλησαν τουλάχιστον 10.000 αντίτυπα και από αυτά, μόλις 12 ανήκουνν σε καλλιτέχνες που δεν σχετίζονται σε κάποια major ή γνωστή indie δισκογραφική. Από τους 12 αυτούς μάλιστα, μερικοί είχαν από πίσω τους κάποια μεγάλη προωθητική ενέργεια, όπως στήριξη από το American Idol ή το America's Got Talent ή διαφημιστική καμπάνια από κάποια μεγάλη εταιρεία και μερικοί ανήκαν σε πολύ μικρές εταιρείες, που είχαν όμως μεγάλο προωθητικό budget.
Από αυτά ο Silverman συμπέρανε ότι εν έτει 2008, η τεχνολογία δεν έχει βοηθήσει ουσιαστικά στην διάδοση της μουσικής έξω από το προ-υπάρχον δίκτυο και ταυτόχορονα λιγότερη νέα μουσική προκύπτει στις ΗΠΑ σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη περίοδο. Ανέφερε όμως ότι πολλοί μουσικοί τα καταφέρνουν μια χαρά, χωρίς να πουλάνε 10.000 αντίτυπα.
Μια απάντηση σε αυτά τα επιχειρήματα είχε ο Jeff Price του Tunecore με τα δικά του στοιχεία: μια λίστα με ονόματα που έβγαζαν καλά λεφτά χωρίς να υπογράψουν σε δισκογραφική: Kelly 2.000.000 tracks, William Fitzsimmons 150.000 tracks, Soulja Boy 200.000 tracks, Τapes N Tapes 200.000 tracks, Nevershoutnever 1.000.000 tracks, Drake 300.000 tracks, MGMT 225.000 tracks κλπ. Το Tunecore έβγαλε μέσα στο 2009 32.000.000$ σε πωλήσεις, πουλώντας 42.000.000 tracks μέσω του Itunes.
Συμπέρασμα: ο ένας μιλάει για άλμπουμς και ο άλλος για tracks. Όμως, όπως έχουμε πει ξανά και ξανά, η επίσημη μουσική βιομηχανία με τους καταλόγους της και το αφύσικο σπρώξιμο των εκλεκτών καλλιτεχνών από (κατά βάση αδαείς πλέον) υπαλλήλους είναι μια παραίσθηση. Μπορείς να επιβιώσεις και έξω από την γυάλα, απλά η γυάλα είναι εκεί.
Αλλη μια ελπίδα για cash-in της δισκογραφίας από ιδέα άλλων, αρχίζει να ξεφτίζει: τα παιχνίδια που σχετίζονται με την μουσική (rockband, guitar hero, κλπ) παρουσιάσαν τεράστια πτώση εσόδων το 2009. Από τα 1,4 δις $ του 2009, έπεσαν στα 1 δις $ περυσι. Ακόμα και οι Beatles δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι: το "The Beatles: Rock Band" πούλησε μόλις 800.000 αντίτυπα, με τους music-game owners στις ΗΠΑ να είναι 20.000.000. Να σημειώσουμε ότι πτώση εσόδων υπήρξε συνολικά στα παιχνίδια, αλλά ήταν μικρή (4%).
Στην Universal υπήρξαν νέες απολύσεις και μάλιστα από διάφορα τμήματα: Def Jam, Verve, Universal Motown, Interscope, την διανομή.
Η ΕΜΙ, στην προσπάθειά της να βγάλει λεφτά από το youtube, απαγόρευσε το embedding του νέου βίντεο των OK Go. Η αιτία είναι ότι το youtube πληρώνει μόνο για τα plays που γίνονται όταν είσαι στο youtube και όχι όταν βλέπεις το βίντεο από κάπου αλλού (π.χ. κάποιο άλλο site, blog). Το αστείο είναι ότι οι OK Go είναι μια μπάντα που κατεξοχήν έγινε γνωστή από το embedding των videos της, που είναι έτσι σκηνοθετημένα ώστε να λειτουργούν ως viral. Το αποτέλεσμα ήταν να τα ακούσει για άλλη μια φορά η ΕΜΙ και η μπάντα να βγαίνει και να απολογείται στο κοινό της. Και αυτό στο youtube.
Λοιπόν ή το ένα συμβαίνει ή το άλλο: ή η Sony είναι τόσο άσχετη που δεν ξέρει ότι η Susan Boyle δεν βγήκε απ’ το X-Factor αλλά απ’ το Britain’s Got Talent, ή το ξέρει αλλά απλά το λέει για να εντυπωσιάσει. Ό,τι και να ισχύει, ναι, στα μάτια μου, «η αξιοπιστία της Sony Music» μόλις κλονίστηκε λιγάκι…"
Ένας outsider της δισκογραίας όπως ο Enteka το γνωρίζει, ολόκληρη Sony όχι. Δεν είχα σκοπό να αναφερθώ στο θέμα της απίθανης ανακοίνωσης της Sony που με έκανε να γελάω υστερικά, γιατι φοβάμε πια ότι με έχουν καταραστεί οι δισκογραφικές και γι'αυτό δεν ανθίζουν τόσο καιρό οι μπουμπουκιασμένες τριανταφυλλιές μου. Αλλά, αφού τα λέει και ο Enteka, ας συμπληρώσω: ούτε ο Paul Potts είναι του X-Factor, αλλά από το Britains Got Talent. Μα καλά, τρελοί είναι; Ολόκληρη εταιρεία, με σκοπό να προκαλέσει ντόρο, αποφασίζει να στείλει Δελτίο Τύπου παντού για να διατυμπανίσει το κύρος της και το επιχείρημά της είναι ψευδές και δείχνει πόσο αγνοούν το ίδιο τους το αντικείμενο! Τι άλλο θα δούμε; Ούτε ένας δεν το πήρε χαμπάρι εκεί μέσα;
Για όλα φταίει η πειρατεία, λέμε...
Στα πιο σοβαρά τώρα, ο ιδρυτής της Tommy Boy, Tom Silverman έκατσε και έψαξε τα νούμερα του Nielsen Soundscan και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι από όλα τα νέα άλμπουμς που βγήκαν στις ΗΠΑ το 2008 (105.575), μόνο 112 πούλησαν πάνω από 250.000 αντίτυπα. Μόνο 227 πούλησαν τουλάχιστον 10.000 αντίτυπα και από αυτά, μόλις 12 ανήκουνν σε καλλιτέχνες που δεν σχετίζονται σε κάποια major ή γνωστή indie δισκογραφική. Από τους 12 αυτούς μάλιστα, μερικοί είχαν από πίσω τους κάποια μεγάλη προωθητική ενέργεια, όπως στήριξη από το American Idol ή το America's Got Talent ή διαφημιστική καμπάνια από κάποια μεγάλη εταιρεία και μερικοί ανήκαν σε πολύ μικρές εταιρείες, που είχαν όμως μεγάλο προωθητικό budget.
Από αυτά ο Silverman συμπέρανε ότι εν έτει 2008, η τεχνολογία δεν έχει βοηθήσει ουσιαστικά στην διάδοση της μουσικής έξω από το προ-υπάρχον δίκτυο και ταυτόχορονα λιγότερη νέα μουσική προκύπτει στις ΗΠΑ σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη περίοδο. Ανέφερε όμως ότι πολλοί μουσικοί τα καταφέρνουν μια χαρά, χωρίς να πουλάνε 10.000 αντίτυπα.
Μια απάντηση σε αυτά τα επιχειρήματα είχε ο Jeff Price του Tunecore με τα δικά του στοιχεία: μια λίστα με ονόματα που έβγαζαν καλά λεφτά χωρίς να υπογράψουν σε δισκογραφική: Kelly 2.000.000 tracks, William Fitzsimmons 150.000 tracks, Soulja Boy 200.000 tracks, Τapes N Tapes 200.000 tracks, Nevershoutnever 1.000.000 tracks, Drake 300.000 tracks, MGMT 225.000 tracks κλπ. Το Tunecore έβγαλε μέσα στο 2009 32.000.000$ σε πωλήσεις, πουλώντας 42.000.000 tracks μέσω του Itunes.
Συμπέρασμα: ο ένας μιλάει για άλμπουμς και ο άλλος για tracks. Όμως, όπως έχουμε πει ξανά και ξανά, η επίσημη μουσική βιομηχανία με τους καταλόγους της και το αφύσικο σπρώξιμο των εκλεκτών καλλιτεχνών από (κατά βάση αδαείς πλέον) υπαλλήλους είναι μια παραίσθηση. Μπορείς να επιβιώσεις και έξω από την γυάλα, απλά η γυάλα είναι εκεί.
Αλλη μια ελπίδα για cash-in της δισκογραφίας από ιδέα άλλων, αρχίζει να ξεφτίζει: τα παιχνίδια που σχετίζονται με την μουσική (rockband, guitar hero, κλπ) παρουσιάσαν τεράστια πτώση εσόδων το 2009. Από τα 1,4 δις $ του 2009, έπεσαν στα 1 δις $ περυσι. Ακόμα και οι Beatles δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι: το "The Beatles: Rock Band" πούλησε μόλις 800.000 αντίτυπα, με τους music-game owners στις ΗΠΑ να είναι 20.000.000. Να σημειώσουμε ότι πτώση εσόδων υπήρξε συνολικά στα παιχνίδια, αλλά ήταν μικρή (4%).
Στην Universal υπήρξαν νέες απολύσεις και μάλιστα από διάφορα τμήματα: Def Jam, Verve, Universal Motown, Interscope, την διανομή.
Η ΕΜΙ, στην προσπάθειά της να βγάλει λεφτά από το youtube, απαγόρευσε το embedding του νέου βίντεο των OK Go. Η αιτία είναι ότι το youtube πληρώνει μόνο για τα plays που γίνονται όταν είσαι στο youtube και όχι όταν βλέπεις το βίντεο από κάπου αλλού (π.χ. κάποιο άλλο site, blog). Το αστείο είναι ότι οι OK Go είναι μια μπάντα που κατεξοχήν έγινε γνωστή από το embedding των videos της, που είναι έτσι σκηνοθετημένα ώστε να λειτουργούν ως viral. Το αποτέλεσμα ήταν να τα ακούσει για άλλη μια φορά η ΕΜΙ και η μπάντα να βγαίνει και να απολογείται στο κοινό της. Και αυτό στο youtube.
No comments:
Post a Comment