Γειά χαρά. Είμαι καλύτερα από χθες, ευχαριστώ. Σήμερα θα παίξουμε πάντως.
Που είστε τώρα;
Στην North Carolina.
Πώς πάει η περιοδεία μέχρι τώρα; Παίζετε σχεδόν κάθε μέρα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Πάει καλά. Είναι ενδιαφέρον να βλέπω πώς έχει εξελιχθεί η περιοδεία από τον Μάιο που ξεκινήσαμε μέχρι τώρα. Παίζουμε πολλά διαφορετικά τραγούδια, θα μπορούσαμε να παίζουμε μέχρι και 45 κομμάτια σε κάθε συναυλία.
Τι κομμάτια παίζετε;
Από όλα τα άλμπουμς των Twillight Singers, 2-3 κομμάτια του κυρίου Mark Lanegan και 3 από το πρόσφατο EP. Το σόου έχει φτάσει να μοιάζει με γαλλικό καμπαρέ.
Πώς δηλαδή;
Εγώ είμαι συνέχεια στη σκηνή, αλλά παραχωρώ τα φώτα στον Mark. Παίζουμε μαζί μουσική εδώ και 7 χρόνια, έπαιζα πιάνο στην μπάντα του και είμαι πολύ τυχερός που βρίσκομαι στην σκηνή με έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς που γνωρίζω.
Είσαι 41 ετών, έχεις κυκλοφορήσει 11 άλμπουμς, αναρίθμητα EPs, έχεις δώσει εκατοντάδες συναυλίες σε όλο τον κόσμο, έχεις μερικά πολύ καλά τραγούδια, έχεις αποκτήσει φήμη. Εμείς σε βλέπουμε ως έναν πολυ-ταλαντούχο μουσικό και έναν πραγματικό τραγουδιστή. Εσύ πώς βλέπεις τον εαυτό σου;
Σαν τον πιο τυχερό άνθρωπο στον κόσμο. Κάνω αυτό που θέλω, όποτε θέλω, κανένας δεν είναι το αφεντικό μου. Κάνω αυτό που ονειρευόμουν από μικρός.
Ναι, αλλά κάνεις τόσο πολλά πράγματα. Θέλεις να χάνεις τον εαυτό σου σε αυτά που κάνεις ή να βρεις τον εαυτό σου εκεί; Ποιος είναι ο στόχος σου;
Νομίζω ότι το είπες με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο που έχω ακούσει ποτέ. Μερικές φορές πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου για να τον βρεις. Το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια, το κλειδί, είναι η συμμετοχή μου και η παραγωγή που έκανα στους ιταλούς Afterhours. Είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι στην σκηνή, χωρίς να είναι πάνω μου τα φώτα. Μπορούσα να απολαμβάνω τον ενισχυτή μου, να βλέπω από έξω μια συναυλία. Άλλαξα προοπτική. Έτσι, στον καινούργιο δίσκο των Twilight Singers, ξανα-δημιουργήθηκα ως ένας καινούργιος μουσικός.
Στους στίχους σου, έχεις 3 επαναλαμβανόμενα μοτίβα: τον έρωτα (σε κάθε έκφρασή του), τους εθισμούς (επίσης, με κάθε μορφή) και βέβαια, το rock’n’roll.
Αυτά τα θέματα, όπως φαίνεται, έχουν καταναλώσει τη ζωή μου. Είναι αυτά που ξέρω, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απλά για μένα. Το γράψιμο δεν πρέπει ποτέ να είναι εύκολο. Μερικές φορές πρέπει να περάσεις από τοίχους, για να φτιάξεις κάτι καλό, να μην πεις αυτό το έχω ξανακάνει, είναι εντάξει. Πάντως, σε πολλά από τα τραγούδια μου δεν καταλαβαίνω κι εγώ τι σημαίνουν. Μου παίρνει αρκετό καιρό και καταστάσεις, ακόμα και χρόνια για να καταλάβω γιατί τα έγραψα και τι σημαίνουν. Έτσι κι αλλιώς, δεν κρατούσα ποτέ ημερολόγιο, ούτε βγάζω πολλές φωτογραφίες. Και τα τραγούδια μου με βοηθούν να επιστρέφω στην εποχή που τα έγραφα.
Τραγουδάς ειλικρινά για την αγάπη. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λόγος που το κοινό ταυτίζεται με τα κομμάτια σου, δεν είναι απλά τραγούδια, είναι αληθινά. Τι είναι για σένα η αγάπη; Την αναζητάς διαρκώς, όπως πολλοί από τους χαρακτήρες των τραγουδιών σου;
Είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορεί να συμβεί στη ζωή σου. Πέρα από τους φίλους μου, που εννοείται έχω βρει αγάπη, ναι, την αναζητώ ακόμα, τον μεγάλο έρωτα. Δηλαδή, έχω ζήσει μεγάλους έρωτες, ήταν καταπληκτικά όσο τους ζούσα, αλλά φαίνεται ότι δεν έμειναν. Είναι το μόνο σημαντικό πράγμα, πραγματικά.
Τα τραγούδια σου είναι σαν μικρές ταινίες. Επίσης, έχεις παίξει κάποιους μικρούς ρόλους σε ταινίες των nineties. Ήσουν φίλος με τον Ted Demme που σκηνοθέτησε το Blow και το Beautiful Girls και φυσικά, ήταν παραγωγός του Yo! MTV Raps. Τώρα, παίζεις στην σειρά “Rescue Me”, με τον επίσης φίλο σου Dennis Leary ή τουλάχιστον ακούγεται η μουσική σου εκεί. Να υποθέσω ότι θα σε δούμε ξανά σε ταινίες;
Με τον Ted, είμαστε παιδικοί φίλοι. Ήταν καταπληκτικό για μένα που δουλεύαμε μαζί, ήταν ένας πραγματικός δημιουργός. Με το Yo! MTV Raps, έφερε το hiphop στο ευρύ προσκήνιο, έβαλε την μουσική αυτή στην καθημερινότητα του κόσμου. Η προσφορά του είναι ανεκτίμητη. Με τον Dennis, είμαστε φίλοι και ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία η σειρά. Θέλω να αισθάνομαι ασφαλής για να το κάνω. Παίζω στη σειρά, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά το όνομά μου και δεν θα με αναγνωρίσεις, με τόσο μεικ-απ. Πάντως, δεν είναι ότι ψάχνω για δουλειά στον κινηματογράφο. Αν έρθει κάτι καλό, θα το κάνω.
Έζησες στην Ιταλία για αρκετό καιρό. Πώς ήταν;
Καταπληκτικά. Λατρεύω την Ιταλία, την κουλτούρα της, τον κόσμο. Ήμουν τυχερός που συνεργάστηκα με ανθρώπους που ήξεραν αγγλικά, έκανε πολύ πιο εύκολη τη ζωή μου. Όμως, κάποιες στιγμές χρειάζεται να επικοινωνήσεις με κόσμο που δεν μιλάει αγγλικά και τότε καταλαβαίνεις ότι ο πλανήτης είναι πραγματικά ένα τεράστιο μέρος.
Ο παππούς σου είναι από την Καλαμάτα. Το πρόσφατο σόλο άλμπουμ σου «Amber Headlights» βγήκε στην Kali Nihta music. Ποια είναι η σχέση σου με την Ελλάδα;
Ξέρεις, δεν μπορείς να επιλέξεις την καταγωγή σου. Είμαι λίγο Έλληνας, λίγο Ιρλανδός, λίγο Γάλλος, λίγο Αμερικανός. Πιστεύω ότι στην προσωπικότητα μου παίζει ρόλο αυτή η μίξη.
Στο «Powder Burns» η φωνή σου ακούγεται διαφορετική από κομμάτι σε κομμάτι. Το ίδιο συμβαίνει και στο πρόσφατο EP, «A Stich...».
Στο Powder Burns έχω χρησιμοποιήσει 4 φωνές μου. Στο κομμάτι 40 dollars, που γράφτηκε 2 χρόνια πριν τον δίσκο, συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσα να μιμηθώ την φωνή και τα λόγια ενός τύπου από τη Νέα Ορλεάνη, που μου είχε κάνει εντύπωση. Έτσι, χρησιμοποίησα τη φωνή διαφορετικά σε κάθε τραγούδι, για να εμβαθύνω λίγο στους χαρακτήρες.
Επίσης, ο ήχος σου τα τελευταία χρόνια είναι σχεδόν, anthemic, ξέρεις, μεγάλος.
Ο ήχος μου είναι μεγάλος από το 1998 μέχρι σήμερα. Επίσης, συνέβη στην παραγωγή που έκανα στους Afterhours. Τους πήρα από την πόλη τους, το Μιλάνο, όπου τους συμπεριφέρονται όλοι ως stars και τους πήγα στην Σικελία, μακριά από περισπασμούς, σε 2 καλούς φίλους μου. Είχαν 3 τραγούδια και τους βοήθησα να γράψουν άλλα 5. Προσπαθώντας να μάθω τον κατάλογο τους, σχεδόν 30 τραγούδια, είδα πως είναι να είσαι σε μια μπάντα χωρίς να είσαι στο κέντρο διαρκώς. Έτσι, είδα τον ήχο που ήθελα να έχω.
Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τις διασκευές. Προσωπικά μου αρέσει πολύ η διασκευή σου στο Lost In The Super Market των Clash. Πώς επιλέγεις τα κομμάτια;
Βασικά, πρέπει να πιστεύω ότι μπορώ να κάνω το τραγούδι δικό μου, ότι θα το κάνω να ακούγεται σαν να ήταν δικό μου, ξέρεις. Εννοείται ότι θα πρέπει να το αγαπάω πολύ, το ίδιο και τον καλλιτέχνη. Κυρίως, ακούω πολλή μουσική όταν είμαι σε περιοδεία και διαλέγω. Ή κάποιος μου το προτείνει. Όπως το Live With Me των Massive Attack, που είναι στο EP. Μου το έπαιξε ένας παραγωγός σε μια συνέντευξη στο ράδιο, αναγνώρισα τον Terry Callier, αλλά όχι την μπάντα. Μετά την εκπομπή, λ παραγωγός μου πρότεινε να το διασκευάσουμε και το κάναμε. Παίζουμε πολλά είδη, όπως τώρα παίζουμε στις συναυλίες το «Amazing Grace», λίγο παραδοσιακό, αλλά πρέπει να το ακούσεις.
Μαθαίνω ότι θα υπάρξει και μια κυκλοφορία των Afghan Wighs;
Θα είναι ένα best of με δύο καινούργια κομμάτια. Θα μάθετε πληροφορίες πολύ σύντομα.
Ξέρω ότι διαβάζεις πολύ. Τι διαβάζεις τώρα;
Διαβάζω πολύ, ναι. Λογοτεχνία και όχι. Τώρα διαβάζω ένα βιβλίο που λέγεται Baghdad without a map, ενός Αμερικανού που ταξίδεψε σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής και την Ινδία. Διαβάζω πολύ ιστορία. Στην αρχή, είχα ένα κόλλημα με το νουάρ, ξέρεις, Τσάντλερ και τέτοια.
Πώς έχει αλλάξει η σχέση σου με το κοινό με τα χρόνια;
Πιστεύω ότι έχει γίνει καλύτερη, πιο ουσιαστική. Έχω γίνει καλύτερος μουσικός και έχω μάθει κάποια κόλπα για να επικοινωνώ με το κοινό. Όταν η συναυλία είναι καλή, κοινό και μουσικοί γίνονται ένα, είναι ένα μοναδικό συναίσθημα.
Πριν τελειώσουμε, θέλω να σε ρωτήσω για την Νέα Ορλεάνη, την πόλη που έχεις συνδέσει το όνομα σου εδώ και χρόνια. Έχεις συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς της, μένεις εκεί. Πώς είναι τώρα εκεί;
Έχω γράψει όλους τους δίσκους των Singers στην Νέα Ορλεάνη. Εκεί μένει ο Mike Napolitano, μάλλον ο καλύτερος παραγωγός που έχω συνεργαστεί ποτέ και μου αρέσει να ηχογραφώ μαζί του. Τώρα, στην Νέα Ορλεάνη δεν είναι εντάξει. Υπάρχει πολλή βία, καταστροφή. Δεν είσαι ασφαλής. Όμως, η πόλη είναι σαν ερωμένη μου, σαν φίλη. Γράψαμε το «Powder Burns» εκεί, αμέσως μετά τις καταστροφές της Κατρίνα, συχνά χωρίς ρεύμα, ξέρεις, με κεριά και τέτοια. Πιστεύω ότι το όφειλα στην πόλη.
Και για να κλείσουμε, τι μουσική ακούς αυτές τις μέρες; Καμιά καλή καινούργια μπάντα;
No comments:
Post a Comment