Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν οι φωνές ήταν να συγκεντρώνομαι στο πρόβλημα των Άγριων Αριθμών. Όσο όμως κι αν διακινδύνευσα να προχωρήσω μέσα σ'αυτή τη σκοτεινή περιοχή, δεν κατάφερνα να πλησιάσω τη λύση. Αντίθετα, έμοιαζα με κάποιον που, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του, αντί να μείνει στη θέση του και να προσπαθήσει να συγκεντρωθεί, αρχίζει να κατευθύνεται προς ένα απομακρυσμένο σημείο, που παρουσιάζει αμυδρές ομοιότητες με κάποιο γνωστό σημάδι, για να διαπιστώσει φτάνοντας ότι είχε δει αυτά που ήθελε να δει, άσχετα με την πραγματικότητα. Όποτε έφτανα σ'ενα τέτοιο παραπλανητικό σημείο, οι σχολιαστές, από τους οποίους είχα προσωρινά απαλλαγεί, ξανάρχιζαν από την αρχή με διπλάσια ενεργητικότητα.
"Εσύ προσπαθείς να λύσεις το πρόβλημα των Άγριων Αριθμών;" ρωτούσα τον εαυτό μου χρησιμοποιώντας την αλαζονική φωνή του Λάρυ.
"Και λοιπόν;"
"Όχι. Όχι, τίποτα. Παρακαλώ, συνέχισε". Και ταυτόχρονα σούφρωνα τα χείλη μου μιμούμενος ένα από τα πιο ισοπεδωτικά, ειρωνικά του χαμόγελα.
Είχα τρελαθεί; Τουλάχιστον έτσι έμοιαζε.
Εκδόσεις Πόλις, σελ. 108
Πανεπιστημιακό μυθιστόρημα, διαβάζεται σε λίγες ώρες, απλό και συναρπαστικό. Περιγράφει πειστικά την ζωή του πανεπιστημίου και την ενασχόληση με τα μαθηματικά.
No comments:
Post a Comment