Συναυλιακά (πουθενάδες)

Άλλη μια καλοκαιρινή συναυλιακή σαιζόν ολοκληρώνεται σιγά σιγά με τον Morrissey και τους RHCP. Χωρίς τις πάρα πολλές ξένες συναυλίες που είχαμε παλιότερα (κάθε μέρα του Ιούνη και Ιούλη από 1 λάιβ), στο γενικότερο κλίμα.

Μεταβατική σαιζόν, ενδεικτική του τι θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια. Από το 2006 και την συναυλία της Shakira στο ΟΑΚΑ, ο κύκλος της χρυσής πενταετίας των open-air συναυλιών στην χώρα μας έχει πια κλείσει. Στο διάστημα αυτό είδαμε όλα τα μεγάλα ονόματα (Madonna, U2, AC/DC, Bon Jovi, Beastie Boys, Aerosmith, Beyonce, Rihanna, κλπ), αρκετά μάλιστα σε κοντινές ημερομηνίες. Το αν αντέχει η μικρή ελληνική αγορά τέτοια και τόσα ονόματα, φάνηκε. Το γεγονός που δεν έχει σχολιαστεί είναι ότι δεν εκτιμήθηκε αυτή ακριβώς η περίοδος όπως της άξιζε. Τώρα που μας τέλειωσε, θα την αναπολούμε όταν καταλάβουμε τι μεγάλη ευκαιρία χάθηκε. Δεν ήθελε ο κόσμος να πληρώνει 50 Ευρώ για μια συναυλία, τώρα θα πληρώνει 600 Ευρώ για το ταξίδι στο εξωτερικό. Δεν μας αρέσει, αλλά είναι τόσο ξεκάθαρο.

Κόσμος στους Lynyrd Skynard, στο Ejekt, στο Rockwave, στους Megadeth, στους Pennywise, στον Moz, στους RHCP και σε διάφορα εναλλακτικά, μικρά ονόματα. Η εμπορική επιτυχία ή αποτυχία της κάθε συναυλίας αφορά μόνο τους παραγωγούς, άσε που το ξεχνάμε ηθελλημένα και μόνο όταν μας συμφέρει. Το φαϊ σας τρώει ο κάθε διοργανωτής; Στη Lifo, κάπου είδα ότι το Ejekt είχε, λέει, 20.000 εισιτήρια και οι Prodigy 5.000. Γιατί όχι 120.000 στο Ejekt και 50 στο Rockwave; Τι να πεις, εδώ μιλάει η εγκυρότητα που χαρακτηρίζει το εν λόγω περιοδικό, το οποίο ανερυθρίαστα δημοσίευσε - κατ'αποκλειστικότητα και βιαστικά, να προλάβει - ότι οι Cure θα είναι στο Rockwave... Ωραίοι ήταν οι Cure, του χρόνου να μην τους ξαναφέρουν, γιατί θα πρέπει να τους βρίσετε.

Εντυπωσιάζει η βλακεία που δέρνει τους μουσικογράφους μας, τόσα χρόνια τα λέμε, τόσα χρόνια πολεμάνε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Φέτος ακυρώθηκαν οι εξής 5 (αν δεν κάνω μεγάλο λάθος) συναυλίες: Julia Holter (που δεν την ξέρει ο κόσμος και ανακοινώθηκε λίγες μέρες πριν το λάιβ), ο MF Doom (για προσωπικούς λόγους, κατά το Δ.Τ.), ο Rufus (που είχε πέρυσι ελάχιστα εισιτήρια και για κάποιο μυστήριο λόγο, θεωρήθηκε σωστό να τον ξαναφέρουν), οι Dandy Warhols (μια επιτυχία πριν από 10 χρόνια, αποτυχημένες εμφανίσεις στο παρελθόν - το έκανε εταιρεία άσχετη με τον χώρο), οι Orbital (τελευταίο χίτ πριν από δεκαετία).

5 λοιπόν και μάλλον καταδικασμένες από την αρχή οι συναυλίες αυτές, αλλά αν διαβάσεις τι γράφεται, θα πιστέψεις ότι καταστράφηκε το σύμπαν και ακυρώθηκαν 30+ συναυλίες. Πόσο κάφρος πρέπει να είσαι για να προσπαθείς να δημιουργήσεις τέτοιες εντυπώσεις; Ε τόσο κάφρος είσαι. Ακυρώσεις πολλές είχαμε παλαιότερα, γιατί ήταν πάρα πολλά τα λάιβ. Γκέγκε;

Θες να γράψεις για συναυλίες, ρε φιλαράκο. Κάτσε και γράψε για το πόσο δύσκολη δουλειά είναι οι συναυλίες, για το πόσοι παραγωγοί είναι με το ένα πόδι στην φυλακή ανά πάσα στιγμή, για το ότι κανένας δεν έχει βγάλει λεφτά από τις ξένες συναυλίες, για το ότι έχουν κλείσει όλες οι παλιές εταιρείες και υπάρχουν μόνο κάτι πολύ μικρές νέες εταιρείες που παλεύουν όπως μπορούν, για το ότι έχουν μείνει μόνο τα 2 φεστιβάλ που έχουν πληγεί πάρα πολύ από την γενικότερη κατάσταση, για την αδιαφορία του κοινού, για την τραγική και απαράδεκτη δισκογραφία που δεν υπάρχει καν αλλά ζητάει συνεχώς λεφτά από τους διοργανωτές και τους δημιουργεί διαρκώς προβλήματα, για την ξεφτίλα της ΑΕΠΙ που πνίγει τους πάντες, για την ελεεινή στάση των χορηγών που έχουν φτάσει να διαφημίζονται δωρεάν ή με 1000 ευρώ, για το κοινό που δεν πάει πουθενά και μετά παραπονιέται ότι όλα τα ίδια βλέπουμε, για το κράτος που όχι δεν σε επιδοτεί (όπως το προωθημένο φέτος Exit), αλλά σε πολεμάει κλπ. Τόσα θέματα, οι 5 ασήμαντες ακυρώσεις σε μάραναν; Άμε να δεις αν έρχεται η δραχμή, καραγκιόζη.

Στην εποχή του internet, όποιος θέλει, έχει άποψη επί παντός επιστητού. Δεν έχει καμία σημασία τι γράφεις, ποιος είσαι, τι έχεις κάνει στη ζωή. Δεν έχει σημασία καν αν είσαι εκεί που συμβαίνει το γεγονός. Όλα είναι ίδια, αφού το αναγνωστικό κοινό είναι μια ατελείωτη χάβρα από βαρεμένους που μόνο να βρίζουν έχουν μάθει. Όλα μας φταίνε, τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό. Και όλα στο εξωτερικό είναι υπέροχα, τέλεια, καταπληκτικά. Και όλα είναι για συζήτηση (ακόμα και η Χρυσή Αυγή, έτσι για να αλλάξουμε θέμα). Γιατί δεν πάτε στο εξωτερικό να δείτε εκεί ακυρώσεις; Ο χαμός έχει γίνει φέτος στην λατρεμένη όλων Αγγλία, δεκάδες φεστιβάλ ακυρώθηκαν. Για να μην πιάσουμε τις άλλες χώρες.

Αυτό το άχρηστο πράγμα πέρασε και στα media, με τον κάθε τελειωμένο που δεν έχει πρόβλημα να δουλεύει τσάμπα, αρκεί να κάνει τη μούρη στο τάδε σάι και το τάδε φρι πρες. Έλεος. 2012 είμαστε, πάρτε το χαμπάρι.

Και επιτέλους, ας αναλάβει και η μουσικογραφία την ευθύνη για τη ζημιά που προκαλέι με τα άθλια, κακεντρεχή κείμενα. Φέτος, την έχουν πέσει όλοι μαζικώς στην Didi για το Rockwave. Έχω επισημάνει από παλιά την τάση εγκατάλειψης του Rockwave με τα εξόφθαλμα ατοπήματα της εν λόγω εταιρείας στους διάφορους τομείς. Και, εκ του αποτελέσματος, στο Rockwave φέτος γίνανε σημαντικά λάθη, όπως το μη άνοιγμα της μεγάλης σκηνής με τόσο κόσμο. Από εκεί και πέρα, η σκύλευση που γίνεται σε έναν θεσμό 15 ετών, είναι πέρα από τα όρια.

Προσωπικά, έχω δεχτεί την μεγαλύτερη επίθεση που έχει δεχτεί άτομο του μουσικού χώρου τα τελευταία δέκα χρόνια και βάλε. Από την αποφράδα ημέρα του Ejekt 2007 (των Beastie Boys κλπ) και επί τουλάχιστον 3 γεμάτα χρόνια, συστηματικά και με συγκεκριμένο στόχο, δεχόμουν διαρκώς και ονομαστικά επιθέσεις για το αν είμαι αρκετά καλός για τη δουλειά μου, αν είμαι αρκετά λευκός για την ελληνική κοινωνία, αν δίνω μια πρόσκληση στην τάδε κουλή, αν είμαι πιο γραφικός από την Σαντορίνη. Εγώ προσωπικά άξιζε να σκυλευτώ, περισσότερο από το να γίνουν αναφορές για αστυνομία, πυροσβεστική, τις λεηλασίες του κοινού, το μπάχαλο της εταιρείας. Την κατάσταση αποτύπωσε πολύ όμορφα και καθαρά ένα κείμενο του ΣΟΝΙΚ Σεπτεμβρίου 2009, το οποίο είχε το θράσος να μου στείλει το ίδιο το αντίτυπο, ζητώντας μάλιστα και διαφήμιση! Σε εκείνο το έξοχο κείμενο, επί λέξει αναφερόταν ότι οι μουσικογράφοι με περίμεναν στη γωνία και το Ejekt 2007 ήταν η αφορμή που δόθηκε για την προσωπική μου σταύρωση. Νομίζω δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει μουσικογραφία στην Ελλάδα, όταν το ίδιο το περιοδικό που συγκεντρώνει τους μουσικογράφους της χώρας παραδέχεται ωμά τις πρακτικές του(ς). Το ότι μετά μου ζητούσαν συγγνώμη και ξανά μανά διαφήμιση και πήραν το blog μου να το βάλουν στο site τους χωρίς να με ρωτήσουν, ασχολιάστο.

Επειδή εγώ μάλλον δικαιούμαι να μιλάω περισσότερο από τον καθένα με αυτά που έχω τραβήξει από την κάθε λινάτσα, αφήστε ήσυχο και το Rockwave και τον κάθε άλλο πικραμένο. Ούτε είστε ούτε θα γίνετε ποτέ μουσικογράφοι, όπως και παραγωγοί. Άθλια μειράκια είστε, πουθενάδες. Το αν εγώ ή ο κάθε άλλος έχει φάει τα νιάτα του, έχει ρισκάρει επί 10+ χρόνια την οικονομική του ακεραιότητα και την ψυχική του υγεία για να μπορεί ο κάθε γραφιάς να βλέπει τσάμπα συναυλίες και να βρίζει, πού να εκτιμηθεί. Αμέτε παρακάτω, τσιράκια. Οι συναυλίες είναι απελευθερωμένο επάγγελμα και όποιος θέλει, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Δεν είδα όμως κανένα περιοδικό, φρι πρες, σάιτ, ραδιόφωνο (πλην του Cosmos που την έπαθε 2 χρόνια) να κάνει φεστιβάλ ή συναυλίες. Όλοι στο βρισίδι μείνατε.

Υ.Γ. ήταν πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι σε κανένα κείμενο για τη συναυλία των Evanescence δεν αναφέρθηκε το -ακόμα ζεστό- παρελθόν του Ντέμη με τις τοκογλυφίες, ενώ για το Rockwave θυμηθήκαμε λεπτομέρειες των τελευταίων 15 ετών. Αντικειμενικότητα, μανάρια μου.