Τις τελευταίες μέρες πήγα σε 2 Public (Γλυφάδα, Πειραιάς) μετά από πολύ καιρό. Με την σημερινή κατάσταση στα δισκάδικα και την πτώχευση του Metropolis, μόνο το Public έχει μείνει έστω ως μέτρο σύγκρισης ή παράδειγμα.
Στο τμήμα της μουσικής, η αναμενόμενη ερημιά. Το πιο τραγικό στην κατάσταση πάντως είναι η τιμολόγηση των cds. Στο ίδιο ράφι, χωρίς διαχωρισμούς, cds που κάνουν 23 Ευρώ, 7 Ευρώ, 17 Ευρώ και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να καταλάβεις ποια είναι η λογική πίσω από την τιμολόγηση. Υπάρχει το ίδιο ακριβώς cd, δίπλα δίπλα, σε τιμή 10 Ευρώ και 23 Ευρώ. Ό,τι να'ναι.
Αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη για το χάος που επικρατεί στην πώληση μουσικής στην Ελλάδα. Απλά, δεν ασχολείται κανένας. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος (τρελός είναι η αλήθεια) που θέλει όντως να αγοράσει cd κάποιου καλλιτέχνη, ας πούμε του μεγάλου Νίκου Οικονομόπουλου: το χάος με τις τιμές δεν θα τον κάνει να απορήσει και να μην ξαναπατήσει; Δεν θα θεωρήσει (και δίκαια) ότι τον δουλέουν;
Όσο για την κατάντια της δισκογραφίας, να τα χαίρονται οι δισκογραφικές μας τα premium στις εφημερίδες και να βλέπουν στα ράφια απούλητες τις συλλογές με 80 τραγούδια γιγάντων της μουσικής μας, να πωλούνται 8 Ευρώ... Πιο ξεφτίλα εμπορική πολιτική από την ελληνική δισκογραφία δεν πρέπει να έχει υπάρξει πουθενά στον κόσμο, σε οποιοδήποτε προϊόν. Καφρίλα σκέτη.
Όσο για τα βινύλια, τα Public και έχουν ελάχιστα και τα έχουν απίθανα υπερτιμολογημένα. Οπωσδήποτε, αυτή η εμπειρία με έκανε πελάτη τους... Για mp3, downloads κλπ, δεν το συζητάμε καν: εποχές 1993 στα Public...
Υ.Γ. Ατάκα από 30άρα μάνα στο παιδί της "τα cd είχαν άλλη γοητεία".
No comments:
Post a Comment