"Ξέρεις, Μητσάκη", μου λέει μια μέρα που πίναμε ούζο, "γιατί υπάρχει τόσος σεβντάς και τόσο μεράκι στον κόσμο; Όχι; Θα σ'το πω εγώ, ο Αντώνης ο σερέτης. Γιατί ο Θεός, Μητσάκη μου, έπαιζε μπουζούκι, γι'αυτό... Και ξέρεις πώς έγινε ο κόσμος; Πώς έγινε ο κόσμος, ξέρεις; Κι αυτό θα σ'το πω εγώ, ο Αντώνης ο βαρκάρης. Μια μέρα που ο Θεός καθόταν μονάχος του πάνω στα σύννεφα και έπαιζε, ας πούμε, "Μια φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά" ή "Τα ματόκλαδά σου λάμπουν σαν τα λούλουδα του κάμπου", του την έδωσε το λοιπόν στο κεφάλι και λέει: "Μα τι στο διάβολο, ο Θεός να με συγχωρέσει, παίζω μονάχος μου εγώ και κανείς δε με βλέπει, και κανείς δε μ'ακούει; Εμπρος, να γίνει ο κόσμος". Αλλά αυτός δε γινόταν. Τότε άρχισε να παίζει σαν τρελός και να χορεύει μια ζεμπεκιά, ωραίο πράμα, Μητσάκη. Κι όπως χόρευε μερακλωμένος, φτιαγμένος, ο μέγας μπουζουξής, ολόγυρά του άρχισε να πλάθεται ο ντουνιάς κι ό,τι βλέπουμε κι ό,τι δε βλέπουμε. Κι όταν, που λες, λαχανιασμένος σταμάτησε μετά από έξι μέρες χορό και τραγούδι, κατάπλητος είδε τον κόσμο! Τ'άρεσε πολύ κι άρχισε να κλαίει και να φιλάει το μπουζούκι του. Κι ύστερα πιάνει και το πετάει κάτω στη γή. Και το μπουζούκι πού λες πως έπεσε; Στην Ελλάδα, Μητσάκη, πού αλλού; Και γεννήθηκαν οι μπουζουξήδες, οι μεγάλοι κι οι μικροί..."
σελίδα 77, εκδόσεις Καστανιώτη (νέα έκδοση 2006)
Μονόπλευρο όπως όλοι μας, γι'αυτό και αριστουργηματικό ως προς την ψυχή του Έλληνα το βιβλίο.
No comments:
Post a Comment