"Έχω συνθηκολογήσει σαν φρούριο που καταρρέει - είμαι απαθής σαν τον Λουδοβίκο τον Δέκατο Έκτο!" είχε γράψει στον Βάγκαλη μετά τη συνάντησή τους στη Ζυρίχη, κι εκείνος είχε απαντήσει, απροσδόκητα: "Δεν πειράζει. Πρόσεχε μονάχα μην αποκοιμηθείς". Κι από κάτω παρέθετε ένα ποίημα του Νεκράσοφ, που έλεγε: Έχε το νου σου μήπως συνθέτοντας το απαγορευμένο τραγούδι, για πάντα αποκοιμηθείς. Ο Μάρκος δεν καλοκατάλαβε, αλλά σκεφτόταν: "Υποτάσσεται εύκολα όποιος δεν ξέρει τι θέλει". Δεν ήξερε τι ήθελε. Το μόνο που είχε θελήσει στη ζωή του ήταν να φτιάξει ένα εργοστάσιο, να κατασκευάζει μολύβια, και μ'αυτά να γράφουν - αυτό ήθελε. Να κτίσει ένα δυτικό εργοστάσιο στην Ελλάδα, ένα εργοστάσιο ευρωπαϊκού επιπέδου. Θυμόταν τον πατέρα του όταν δήλωνε, Η Ελλάδα μπορεί να γίνει βιομηχανικός γίγαντας! Και την ίδια στιγμή ένιωθε σαν παιδί που δεν μπορεί να μεγαλώσει, και που ούτε αποφάσεις κατάφερνε να πάρει. Τις αποφάσεις έπαιρναν άλλοι για λογαριασμό του. Συχνά, νοσταλγούσε το Τζιμπουτί.
σελίδα 246, εκδόσεις Πατάκη (26η, νέα, αναθεωρημένη έκδοση)
No comments:
Post a Comment