Δισκογραφικά (forum του Mad)

Σε ολόκληρη την χρονιά, υπάρχει μόνο ένα μέρος όπου (δυνητικά) μπορούν να συζητηθούν τα διάφορα θέματα της δισκογραφίας στην Ελλάδα: το καθιερωμένο ανοιξιάτικο Forum του Mad, το οποίο όμως φέτος δεν θα γίνει. Πήρε (δεύτερη) αναβολή για τον Σεπτέμβριο (μάλλον), καθώς δεν βρέθηκαν χορηγοί για την κάλυψη του κόστους. Είναι κρίμα να βλέπεις ότι, όπως και τα μουσικά βραβεία "Αρίων" που μόλις φύγανε από το Mega κατέρρευσαν από το βάρος της ανιδεότητας των δισκογραφικών, έτσι και το φόρουμ στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις του Mad και όχι π.χ. της IFPI, όπως θα ήταν λογικό.

Το ότι δεν καίγεται καρφί σε κανέναν αν θα γίνει ή όχι το φόρουμ, είναι γνωστό: ούτε ένας δημοσιογράφος δεν έχει καν ρωτήσει ως σήμερα αν θα γίνει φέτος το φόρουμ. Επίσης, το ότι αδιαφορεί η δισκογραφία είναι σαφές: π.χ. πέρυσι ούτε ένα γραφείο τύπου δισκογραφικής δεν έστειλε ένα ΔΤ, ένα email ή κάτι τέλος πάντων, μπας και κινητοποιηθεί κάποιος για να πάει να ακούσει και να συζητήσει. Και μετά μιλάμε για όσους όπως lobbying και άλλα τέτοια...

Γιατί όμως να ενδιαφερθεί η δισκογραφία να συζητήσει τα θέματά της; Πέρυσι, σε πάνελ, οι εκπρόσωποι της Sony, της ΑΕΠΙ και άλλων φορέων παραδέχτηκαν ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως κίνηση προσέγγισης μεταξύ τους και ότι ποτέ δεν είχαν καν βρεθεί στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν. H δε παρουσία της δισκογραφίας στο κοινό περιορίζεται κάθε χρόνο μόνο στην συζητήση με θέμα το playlist, όπου υπάλληλοι majors που παρακαλάνε τα ραδιόφωνα να παίξουν άλλη μια φορά ένα χιλιοπαιγμένο κομμάτι, κατακεραυνώνουν (ήπια και κόσμια) τους διευθυντές των σταθμών που παίζουν playlist...

Είναι τραγελαφικό, αλλά αληθινο πέρα για πέρα: δεν υπάρχει δισκογραφία στην Ελλάδα και ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Ούτε τα μπουζούκια δεν εξαρτώνται από τις δισκογραφικές, το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Αυτά είναι τα χάλια μας και ας βγούν πάλι τα αηδόνια της δισκογραφίας να μου κάνουν καταγγελίες και απειλές, όπως τον περασμένο Δεκέμβρη και πόσες φορές πιο πριν.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ότι όλοι νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα. Άρα, δεν χρειάζεται να συζητήσουν με κανέναν. Το ότι οι πωλήσεις μουσικής έχουν φτάσει σε μηδενικά νούμερα, το ότι το κοινό έχει εντελώς αρνητική στάση απέναντί στη δισκογραφία, το ότι κανείς δεν ασχολείται καν με την δισκογραφία, δεν κρούει κανένα κουδουνάκι: εδώ και 10 χρόνια όλα πάνε καλά στην Δανιμαρκία...

Και για όσους επιμένουν να μην καταλαβαίνουν, ας το πω με ένα παράδειγμα: ακόμα και έγκλημα να έχεις κάνει, αν έχεις κάποια στατηγική και επικοινωνιακή ικανότητα, μπορείς να σώζεις την κατάσταση και να βγάζεις και κέρδος. Εδώ και χρόνια λοιπόν, κλαίγεται η δισκογραφία για την πειρατεία. Υπήρξε ποτέ όμως μια καμπάνια, σοβαρή και με διάρκεια, που να εξηγεί απλά και καθαρά γιατί είναι πρόβλημα η πειρατεία; Τι το ενδιαφέρει το κοινό που μπορεί να βρει έναν δίσκο τσάμπα, αν απολύονται άτομα από δουλειές στις οποίες δεν κάνανε τίποτα όλη μέρα, ενώ την ίδια στιγμή παραμένουν στην θέση τους όλοι όσοι πληρώνονται αδρά (και δημιούργησαν τα χάλια που ζούν σήμερα, φυσικά) και οι τιμές των CD παραμένουν στο ταβάνι;

Ξαναλέω: το πρόβλημα της επίσημης δισκογραφίας είναι ότι δεν υπάρχει. Και άρα, δεν κάνει κινήσεις. Ας δώσω ένα δεύτερο παράδειγμα, για να γίνει σαφές πόσο στραβά αρμενίζουμε:

Προσπαθώντας άλλη μια φορά να πάρω κάποιες απαντήσεις, τον περασμένο Σεπτέμβριο (τότε ακόμα στο Από τις 4 στις 5), απευθύνθηκα στον (άρτι) απελθόντα διευθυντή της IFPI με γενικές ερωτήσεις (τι είναι πειρατεία, ποιες κινήσεις έχουν γίνει, κλπ). Η ευγενική απάντηση που πήρα ήταν ότι με ευχαριστούν, αλλά δεν απαντάνε σε ερωτήσεις για την IFPI!

Κατόπιν, ζήτησα από την IFPI να απαντήσει στις ίδιες ερωτήσεις. Τους ανέφερα τι είχα ακούσει μόλις και ότι δεν περιμένω ότι θα μου απαντήσουν, αλλά αυτοί με διαβεβαίωσαν ότι θα τις απαντήσουν ("μα, φυσικά"). 15 μέρες μετά μου είπαν ότι τις έχουν απαντήσει και περιμένουν έγκριση από τον "Πρόεδρο" (σημειώστε ότι η IFPI δεν έχει "πρόεδρο", μετά την απομάκρυνση του Π. Θεοφανέλλη, αλλά λειτουργεί κάπως συλλογικά στην διαχείριση των θεμάτων της). 1 μήνα μετά, τις στέλνανε ("τις είχανε ξεχάσει, μωρέ"). 8-9 μήνες μετά, πλέον είμαστε στο καλοκαίρι του 2010, και δεν έχω πάρει ακόμα τις ήδη απαντημένες, υπό έγκριση, γενικές ερωτήσεις. Φαντάσου να είχα ρωτήσει και τίποτα παράξενο, θα μου τραβάγανε και καμια μήνυση οι ενοχλημένοι...

Βγάλτε λοιπόν τα συμπεράσματά: αν το ίδιο το όργανο (και οι νυν και οι προηγούμενοι) που υπάρχει για να εκφράζει την μουσική βιομηχανία, δεν προωθεί τα δικά του θέματα και δεν αρπάζει τις ευκαιρίες προβολής και λέει παραμύθια, ποιος θα το κάνει; Ο Θεός;

Σκεφτείτε τώρα το γελοίο του πράγματος: όταν προκύπτουν θέματα με τα διάφορα τηλεπαιχνίδια, με το τι λέει ο ένας καλλιτέχνης για το άλλον και όποια άλλη σαχλαμάρα, οι δισκογραφικές δείχνουν απίστευτα αντανακλαστικά στο κουτσομπολιό. Καθείς εφ' ω ετάχθη.

Μετά από αυτά, μπορώ μόνο να ελπίζω πριν με πάρει στην αγκαλία του ο Μέγιστος, να γεννηθεί έστω ένα άτομο στην ελληνική δισκογραφία που να απαντήσει σε μια τόσο απλή ερώτηση, όπως αυτές που ρωτάω (ΤΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΘΕΙ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ;) Γιατί από τους ζώντες, δεν βλέπω φως.

Όπως πάντα λοιπόν: για όλα φταίει η πειρατεία...