Κλείνει η δεκαετία που βρήκε την δισκογραφία να πορεύεται από το ζενίθ στο ναδίρ. Όχι μόνο στο θέμα των πωλήσεων (όπου παρατηρήσαμε ένα απίστευτο ράλυ προς τα κάτω χωρίς τέλος), αλλά κυρίως στο θέμα της ψυχολογίας.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μήνυση που κατέθεσε η Terra Firma κατά της Citibank προχθές, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι η τράπεζα: α) την εξαπάτησε με "συμβουλές" και την παρέσυρε σε μια κατασκευασμένη διαδικασία δημοπρασίας κατά την διάρκεια της εξαγοράς της ΕΜΙ, ώστε να δώσει πολύ μεγαλύτερο τίμημα, και β) έκτοτε με τις διάφορες κινήσεις της έχει υπονομεύσει την διοίκηση της EMI, με σκοπό την πώλησή της στην Warner.
Από την πλευρά της η Citibank αφήνει να εννοηθεί ότι όντως υπήρξε μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα σε τουλάχιστον 4 ακόμα ενδιαφερόμενους, ανάμεσα στις οποίες και η Warner.
Με αυτά και με αυτά, είναι αναμενόμενο το γεγονός ότι η ΕΜΙ έχει μεταμορφωθεί πια σε έναν οργανισμό που δεν προχωράει προς πουθενά, απλά κινείται αργά, σε λήθαργο: απουσία μουσικής στρατηγικής, απουσία νέων ονομάτων, πλήρης απαξίωση ακόμα και του brand. Ό,τι και να γίνει από εδώ και μπρος, κανείς δεν μπορεί να υποστηριξει πλέον ότι δεν τα περιμέναμε.
Η ψυχολογία λοιπόν δεν είναι εδώ και χρόνια με το μέρος της δισκογραφίας, η οποία έχει καταφέρει να μπλέξει τους πάντες (ακροατές, στελέχη, κυβερνήσεις, κλπ) σε έναν απίστευτο κυκεώνα δικαστηρίων, απειλών, άγνοιας, σάχλας και παντελούς έλλειψης ιδεών, από τον οποίο ελάχιστοι μόλις έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι θα πάρει αρκετό καιρό να βγει. Η εικόνα είναι ζοφερή: ο καπετάνιος που έπνιξε τον στόλο νομίζει ότι μπορεί παραμένει ως πλοίαρχος του καραβιού.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στα δικά μας: μετά από αποψίλωση στον απόλυτο βαθμό, έφτασε και η στιγμή που η μητρική Warner κατάλαβε ότι μετά από χρόνια κρυφτού στην Ελλάδα, το παράρτημά της δεν μπορεί να παραμένει ένα παιχνίδι ψιλικών στα χέρια λογιστών. Και έτσι, μετά από αρκετό παρασκήνιο (φυσικά), προσαρτήθηκε και αυτή στο άρμα του ομίλου ALTER/LEGEND κλπ, ακολουθώντας το πανομοιότυπο παράδειγμα της πλούσιας σε ρεπερτόριο, αλλά χρεωκοπημένης σε έσοδα, στελέχη, ιδέες και μέλλον ΛΥΡΑ.
Λένε ότι η σημασία του κάθε γεγονότος μετριέται από τις αντιδράσεις που προκαλεί: και εδώ δεν υπήρξαν καν. Ούτε καν ανακοίνωση της μητρικής Warner προς τους μετόχους. Πώς αλλιώς μπορείς να περιγράψεις την έννοια "πλήρης απαξίωση"; Αλλά το θέμα είναι: Ποιος να αντιδράσει και γιατί σε μια κίνηση που περιμένουν όλοι εδώ και χρόνια, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να έχεις έναν τεράστιο κατάλογο και να δουλεύεις όλο τον χρόνο μόνο τη Madonna (αλήθεια, χρειάζεται δουλειά η Madonna;) και 2-3 ακόμα ονόματα. Με τα ψίχουλα, δουλειά γίνεται μόνο όταν έχεις ιδέες και λύσσα για δουλειά (και φυσικά σε απείρως μικρότερα μεγέθη). Στοιχεία που στην περίπτωση αυτή ούτε ένας δεν μπορεί να πει οτι υπήρξαν εδώ και πολλά χρόνια. Η Warner ήταν δημόσιο και είχε πάψει να λειτουργεί ως δισκογραφική (ούτε κουβέντα για major), κάτι που αποδεικνύουν τόσο οι καταστροφικές επιλογές όσο και η απίθανη στάση απέναντι σε συνεργάτες, είτε μιλάμε για το δισκοπωλείο, είτε για το ραδιόφωνο, είτε για την εταιρεία συναυλιών. Ένα γραφείο με ελάχιστους δεν αρμόζει σε ένα όνομα όπως η Warner και αργά ή αργότερα, θα φτάναμε στα σημερινά. Ποιος πέρασε και που είναι σήμερα;
Η επόμενη κατάσταση αναμένεται ως άλλη Λυρα: δισκογραφία δώρο σε έντυπα, εν αναμονή αλλαγής της κατάστασης της δισκογραφίας θεόθεν. Μερικοί άρχισαν να λένε για ξεπούλημα του καταλόγου και άλλα τέτοια. Αν όμως θέλουμε να είμαστε σοβαροί, ας γυρίσουμε ελάχιστους μήνες πίσω και ας θυμηθούμε τον κατάλογο της Madonna προσφορά σε τηλεοπτικό περιοδικό. Τότε ήταν μια έξυπνη ιδέα ή η αρχή του μέλλοντος;
Σε σχέση με το παρελθόν και απο οικονομική άποψη, μάλλον καλύτερο φαντάζει το ορατό μέλλον για την πολύπαθη Warner. Κατά τα άλλα, οι συγχωνεύσεις στην δισκογραφία οδήγησαν σε απαξιώσεις. Σε ένα τόσο συγκεντωμένο περιβάλλον όπως είναι η δισκογραφία στην χώρα μας, το δυνητικό ερώτημα δεν φαίνεται να έχει νόημα.
Όπως είπε και ένας σοφός: Συμπεράσματα βγάζουμε όταν σταματάμε να σκεφτόμαστε. Στην δισκογραφία μας, από συμπεράσματα άλλο τίποτα.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, η μήνυση που κατέθεσε η Terra Firma κατά της Citibank προχθές, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι η τράπεζα: α) την εξαπάτησε με "συμβουλές" και την παρέσυρε σε μια κατασκευασμένη διαδικασία δημοπρασίας κατά την διάρκεια της εξαγοράς της ΕΜΙ, ώστε να δώσει πολύ μεγαλύτερο τίμημα, και β) έκτοτε με τις διάφορες κινήσεις της έχει υπονομεύσει την διοίκηση της EMI, με σκοπό την πώλησή της στην Warner.
Από την πλευρά της η Citibank αφήνει να εννοηθεί ότι όντως υπήρξε μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα σε τουλάχιστον 4 ακόμα ενδιαφερόμενους, ανάμεσα στις οποίες και η Warner.
Με αυτά και με αυτά, είναι αναμενόμενο το γεγονός ότι η ΕΜΙ έχει μεταμορφωθεί πια σε έναν οργανισμό που δεν προχωράει προς πουθενά, απλά κινείται αργά, σε λήθαργο: απουσία μουσικής στρατηγικής, απουσία νέων ονομάτων, πλήρης απαξίωση ακόμα και του brand. Ό,τι και να γίνει από εδώ και μπρος, κανείς δεν μπορεί να υποστηριξει πλέον ότι δεν τα περιμέναμε.
Η ψυχολογία λοιπόν δεν είναι εδώ και χρόνια με το μέρος της δισκογραφίας, η οποία έχει καταφέρει να μπλέξει τους πάντες (ακροατές, στελέχη, κυβερνήσεις, κλπ) σε έναν απίστευτο κυκεώνα δικαστηρίων, απειλών, άγνοιας, σάχλας και παντελούς έλλειψης ιδεών, από τον οποίο ελάχιστοι μόλις έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι θα πάρει αρκετό καιρό να βγει. Η εικόνα είναι ζοφερή: ο καπετάνιος που έπνιξε τον στόλο νομίζει ότι μπορεί παραμένει ως πλοίαρχος του καραβιού.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στα δικά μας: μετά από αποψίλωση στον απόλυτο βαθμό, έφτασε και η στιγμή που η μητρική Warner κατάλαβε ότι μετά από χρόνια κρυφτού στην Ελλάδα, το παράρτημά της δεν μπορεί να παραμένει ένα παιχνίδι ψιλικών στα χέρια λογιστών. Και έτσι, μετά από αρκετό παρασκήνιο (φυσικά), προσαρτήθηκε και αυτή στο άρμα του ομίλου ALTER/LEGEND κλπ, ακολουθώντας το πανομοιότυπο παράδειγμα της πλούσιας σε ρεπερτόριο, αλλά χρεωκοπημένης σε έσοδα, στελέχη, ιδέες και μέλλον ΛΥΡΑ.
Λένε ότι η σημασία του κάθε γεγονότος μετριέται από τις αντιδράσεις που προκαλεί: και εδώ δεν υπήρξαν καν. Ούτε καν ανακοίνωση της μητρικής Warner προς τους μετόχους. Πώς αλλιώς μπορείς να περιγράψεις την έννοια "πλήρης απαξίωση"; Αλλά το θέμα είναι: Ποιος να αντιδράσει και γιατί σε μια κίνηση που περιμένουν όλοι εδώ και χρόνια, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να έχεις έναν τεράστιο κατάλογο και να δουλεύεις όλο τον χρόνο μόνο τη Madonna (αλήθεια, χρειάζεται δουλειά η Madonna;) και 2-3 ακόμα ονόματα. Με τα ψίχουλα, δουλειά γίνεται μόνο όταν έχεις ιδέες και λύσσα για δουλειά (και φυσικά σε απείρως μικρότερα μεγέθη). Στοιχεία που στην περίπτωση αυτή ούτε ένας δεν μπορεί να πει οτι υπήρξαν εδώ και πολλά χρόνια. Η Warner ήταν δημόσιο και είχε πάψει να λειτουργεί ως δισκογραφική (ούτε κουβέντα για major), κάτι που αποδεικνύουν τόσο οι καταστροφικές επιλογές όσο και η απίθανη στάση απέναντι σε συνεργάτες, είτε μιλάμε για το δισκοπωλείο, είτε για το ραδιόφωνο, είτε για την εταιρεία συναυλιών. Ένα γραφείο με ελάχιστους δεν αρμόζει σε ένα όνομα όπως η Warner και αργά ή αργότερα, θα φτάναμε στα σημερινά. Ποιος πέρασε και που είναι σήμερα;
Η επόμενη κατάσταση αναμένεται ως άλλη Λυρα: δισκογραφία δώρο σε έντυπα, εν αναμονή αλλαγής της κατάστασης της δισκογραφίας θεόθεν. Μερικοί άρχισαν να λένε για ξεπούλημα του καταλόγου και άλλα τέτοια. Αν όμως θέλουμε να είμαστε σοβαροί, ας γυρίσουμε ελάχιστους μήνες πίσω και ας θυμηθούμε τον κατάλογο της Madonna προσφορά σε τηλεοπτικό περιοδικό. Τότε ήταν μια έξυπνη ιδέα ή η αρχή του μέλλοντος;
Σε σχέση με το παρελθόν και απο οικονομική άποψη, μάλλον καλύτερο φαντάζει το ορατό μέλλον για την πολύπαθη Warner. Κατά τα άλλα, οι συγχωνεύσεις στην δισκογραφία οδήγησαν σε απαξιώσεις. Σε ένα τόσο συγκεντωμένο περιβάλλον όπως είναι η δισκογραφία στην χώρα μας, το δυνητικό ερώτημα δεν φαίνεται να έχει νόημα.
Όπως είπε και ένας σοφός: Συμπεράσματα βγάζουμε όταν σταματάμε να σκεφτόμαστε. Στην δισκογραφία μας, από συμπεράσματα άλλο τίποτα.
No comments:
Post a Comment