Παρατηρήσαμε μέσα στον Απρίλιο μια πολύ μεγάλη σειρά από δημοσιεύματα στην πλειονότητα των αμερικανικών media (από το CBS ως το τελευταίο blog) για την Record Store Day που γιορτάστηκε στις 19 Απριλίου. Αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο δείγμα του πως μπορεί να αποδώσει τελικά το lobbying των δισκογραφικών, που παρά τα 2,8 εκατ. $ που κόστισε μόνο το 2007, δεν έχει φέρει αποτελέσματα.
Είναι μια υγιής, έξυπνη προσπάθεια επαναφοράς του ενδιαφέροντος του κοινού στην εικόνα/πρότυπο δισκοπωλείου/καταρτισμένου πωλητή μουσικής με τον αγοραστή/ενδιαφερόμενο για μουσική. Και έρχεται (προφανώς αργοπορημένα, αφού έχουν κλείσει τόσα και τόσα δισκάδικα, αλλά έρχεται πάντως) ακριβώς την στιγμή που τα νούμερα (ξανά) αποδεικνύουν περίτρανα ότι κάτι πάει πολύ στραβά με την μουσική βιομηχανία και όχι με την βιομηχανία της ψυχαγωγίας γενικότερα: π.χ. τα καταστήματα Virgin παρουσιάσαν το τελευταίο έτος την πιο κερδοφόρα χρονιά τους στην ιστορία τους στις ΗΠΑ, με μόνο μελανό σημείο τις πωλήσεις μουσικής. Στον αντίποδα, παιχνίδια, DVD, βιβλία, κλπ, μοσχοπουλήθηκαν.
Ας πάρουμε άλλο ένα παράδειγμα: 10.000.000$ πρόταση εξαγοράς έγινε πρόσφατα στο hypemachine, το site που συγκεντρώνει σε μια σελίδα τα κομμάτια που ανεβάζουν τα διάφορα blogs (κυρίως τα indie). H Universal, η μόνη στην ουσία major που έχει ενεργό ρόλο και φυσικά, αυτή που είναι υπεύθυνη για την πλειονότητα των βημάτων που βλέπουμε στο digital, αγόρασε πρόσφατα (και) το Buzznet, το οποίο λίγο νωρίτερα, και πιθανότατα εν'όψει της εξαγοράς του, είχε αγοράσει ορισμένα από τα πλέον επιδραστικά blogs των ΗΠΑ. Από την άλλη, οι κυκλοφορίες των Mariah Carey και Madonna έχουν προκαλέσει το κλείσιμο αρκετών blogs που διανέμουν ολόκληρα άλμπουμς χωρίς άδεια. Η αντίθεση είναι ενδεικτική της αλλόκοτης κατάστασης που επικρατεί στην δισκογραφία στις μέρες μας: οι δισκογραφικές κυνηγάνε αυτούς που από το άλλο χέρι πληρώνουν αδρά για να υπάρχουν!
Και αν αυτό σας φαίνεται παράξενο και ξένο προς τα δικά μας ήθη, δεν είχατε παρά να βρεθείτε στο Athens Music Forum που διοργάνωσε και φέτος το MAD για να αντιληφθείτε την σχεδόν ψυχεδελική πια πραγματικότητα της ελληνικής δισκογραφίας, όπου οι κινήσεις γίνονται σε sleeper mode και τα γεγονότα εξηγούνται με χίλιους τρόπους κατόπιν εορτής, αλλά πριν από την γιορτή, δεν συζητούνται κάν.
Προς αποφυγή λαθών για όσα ακούστηκαν (καθώς δεν έχουμε τα κείμενα των ομιλητών), θα επικεντρωθούμε στην γενική αίσθηση μιας προσπάθειας που παρά τις καλές προθέσεις του καναλιού MAD, φέτος έμεινε στην μέση του δρόμου, από αιτίες που ουσιαστικά δεν είναι παρά οι λεπτομέρειες που κάνουν την δισκογραφία μας να φυτοζωεί.
Και φέτος, βρεθήκαμε στην παράξενη κατάσταση να πάμε σε ένα forum για την μουσική βιομηχανία, το οποίο η ίδια η βιομηχανία του δεν στηρίζει ούτε ελάχιστα. Θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό ότι είναι παράλογο το να αναλαμβάνει ένα κανάλι που απευθύνεται σε μόνο ένα κομμάτι του κοινού αυτή την πρωτοβουλία επί 4 χρόνια, αλλά κυρίως ότι είναι τελείως απαράδεκτο οι δισκογραφικές εταιρείες να μην στέλνουν ούτε ένα ενημερωτικό email στα media πριν από το γεγονός. Όπως είναι απαράδεκτο το να μην παρίστανται οι δημοσιογράφοι του μουσικού χώρου και τα στελέχη της ίδιας της δισκογραφίας. Τότε, για ποιον λόγο γίνεται το forum; Είναι χαρακτηριστικό ότι την 1η ημέρα, όταν η θεματολογία ήταν κυρίως για τα new media, το κοινό ήταν μικρό και κυριαρχούσαν οι εκπρόσωποι των κινητών τηλεφωνιών (των οποίων τα "μουσικά" τμήματα επισκέφτηκαν το φόρουμ σε απαρτία) και άλλων εταιρειών, έλειπε όμως η δισκογραφία.
Περνώντας στην θεματολογία και την διαμόρφωση των πάνελ, θα πρέπει να τονιστεί ότι ένα forum για την μουσική βιομηχανία πρέπει να είναι ένας τόπος συζήτησης των θεμάτων και όχι ένα roadshow των επιτευγμάτων των συμμετεχόντων. Τι νόημα μπορεί να έχει μια ωριαία συζήτηση για την κινητή τηλεφωνία που έχει το 95% της digital αγοράς στην Ελλάδα, όταν κανένας από τους εκπροσώπους των 3 κινητών τηλεφωνιών δεν θέλει να δώσει νούμερα και έστω κάποιες λεπτομέρειες; Σε παρασμένες χρονιές, οι (ανώτερης βαθμίδας) εκπρόσωποι των κινητών τηλεφωνιών είχαν δώσει νούμερα και είχαν μιλήσει ανοιχτά για οικονομικά θέματα.
Ποιο νόημα έχει η παρουσία ενός από τα βασικά στελέχη που έστησαν την μονοκρατορία του I-tunes, τον Denztl Feigelson, όταν κανείς από τους ακροατές δεν γνωρίζει αυτή του την ιδιότητα, διότι έχει ανακοινωθεί ως εκπρόσωπος μιας άλλης ασχολίας του, του ιδιοκτήτη της AWAL;
Ας μην επιμείνουμε στο θέμα της οργάνωσης όπου γίνεται όντως αξιοπρεπής προσπάθεια, αλλά στο πλέον σημαντικό θέμα: την συμμετοχή και την διαπαιδαγώγηση του κοινού σε συνθήκες ενός πραγματικού συνεδρίου για ένα σοβαρό θέμα με πάρα πολλές πλευρές, όπως είναι η δισκογραφία. Δεν είναι δυνατόν οι ερωτήσεις από το κοινό και το ίδιο το κοινό να απουσιάζουν από θέματα που αφορούν τα οικονομικά και τεχνολογικά στοιχεία και από την άλλη, όποτε το θέμα συζήτησης έστω και λίγο πλησιάζει στο ραδιόφωνο και τις συναυλίες, να ακούγονται ερωτήσεις ηθικού περιεχομένου. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ένα συνέδριο είναι για να συζητάμε όλα τα θέματα με τον δέοντα τρόπο και όχι για να ακούμε αυτά που θέλουμε και να απαιτούμε κάποιον να συμφωνήσει με αυτά, σώνει και καλά.
Τέλος πάντων, σοβαρό κείμενο δεν μπορεί να γραφτεί χωρίς τα κείμενα των ομιλητών, οπότε σας παραθέτουμε 3-4 αξιόλογα σημεία:
α) την παρουσιάση της FocusBari (δείτε την εδώ), η οποία σίγουρα αξίζει προσοχής,
β) την έντονη αποκρυστάλλωση του γεγονότος ότι περνάμε μια μακρά περίοδο κρίσης της δισκογραφίας, η οποία δεν αναμένεται να σταματήσει στα προσεχή χρόνια, μέχρι δηλαδή οι όποιοι (πολύ) νέοι που θα μπουν τώρα στον χώρο θα μπορέσουν (όπως και αν γίνει αυτό) να διαμορφώσουν την δική τους πραγματικότητα, με βασικό όπλο την αγάπη τους για το αντικείμενο. Γιατί, θα πρέπει πλέον να έχει γίνει συνείδηση στους πάντες ότι το μοντέλο που ακολουθεί η δισκογραφία εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία δεν απέτυχε απλά, αλλά θα συνεχίσει να κανιβαλίζει για καιρό ακόμα τις όποιες κινήσεις.
Αυτό ακούσαμε καθαρά και ξάστερα από τον head of digital της SonyBmg, ο οποίος μιλώντας (και φέτος) με μια σπάνια όσο και χρήσιμη "άγνοια κινδύνου"(που δυστυχώς δεν είχαν ποτέ μάλλον τα λοιπά στελέχη της δισκογραφίας), αποκάλυψε ότι το μέλλον της δισκογραφίας απλά συνυπάρχει με το παρόν και ότι όντως, τα πράγματα γίνονται λάθος. Αυτή ήταν ίσως η κορυφαία στιγμή του forum, καθώς αυτήν ακριβώς την στάση περιμένουμε και ελπίζουμε να δουμε ευρύτερα στην δισκογραφία.
γ) Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα νοοτροπίας στην δισκογραφία: την τελευταία 8ετία έχουμε δει την κατρακύλα των πωλήσεων και έχουμε ακούσει όλες τις δικαιολογίες, έχουμε δει μεμψιμοιρία και μετάθεση της ευθύνης παντού, εκτός από εμάς. Αυτό που δεν έχουμε δει είναι την αντίδραση της εγχώριας δισκογραφίας, η οποία αδυνατεί να οργανωθεί και να συσπειρώσει γύρω της όλους τους ενδιαφερόμενους. Ακόμα και σήμερα, με χιλιάδες απολύσεις, με μίζερη καθημερινότητα και μη ορατό μέλλον, δεν υπάρχει μια σοβαρή προσπάθεια να δούμε και να λύσουμε το πρόβλημα. Δηλαδή, κάηκε το σπίτι και εμείς περιμένουμε πότε θα πέσουν και οι τοίχοι για να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειονότητα των εκπροσώπων των μη δισκογραφικών εταιρειών στο φόρουμ έχουν να λένε για την σχεδόν πάντα αρνητική στάση της δισκογραφίας στις διάφορες προτάσεις.
δ) - Η πειρατεία εξακολουθεί να είναι στο 50% επί των συνολικών πωλήσεων cd στη χώρα μας
- Η πολιτεία έχει χάσει έσοδα ύψους 228 εκ. ευρώ, λόγω της πειρατείας, ενώ οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι χάνουν έσοδα που υπολογίζονται σε 1 δις. 180 εκ. ευρώ
- Παράγονται κατά μέσο όρο 600 άλμπουμ το χρόνο στη χώρα μας
- Εννιά στα δέκα από αυτά είναι ζημιογόνα
- Ένα στα δέκα από αυτά είναι κερδοφόρο και -γίνεται προσπάθεια να- καλύπτει τα έξοδα των υπολοίπων
- Μόλις ένας στους 100 πρωτοεμφανιζόμενους καταφέρνει να κάνει χρυσό ή πλατινένιο το πρώτο του άλμπουμ.
- Τα διάφορα talent shows δεν δείχνουν να βοήθησαν ιδιαίτερα σε πωλήσεις, μιας και τα τελευταία δέκα χρόνια, μόλις πέντε άλμπουμ έγιναν χρυσά από καλλιτέχνες που προέρχονταν από αυτά.
Αυτά τα ακούσαμε το 2007 από την IFPI, τα ίδια ακούσαμε φέτος, και του χρόνου αυτά θα ακούσουμε;
Και μια λεπτομέρεια: το ότι είναι ζημιογόνα τα 9/10 άλμπουμ δεν λέει κάτι, γιατί πρέπει να δούμε και πως δουλεύονται τα άλμπουμς. Κάποτε, υπήρχαν στις majors μυθικά, σήμερα, στελέχη, οι οποίοι στα βιβλία τους αναφέρουν ότι έχουν ανακαλύψει και φτιάξει τον τάδε και τον τάδε, 5-6 superstars ο καθένας. Δεν αναφέρουν όμως ότι για να βγάλουν αυτούς, υπέγραψαν 1000 ονόματα και κυρίως ότι αυτά τα 5-6 ονόματα έφεραν την δισκογραφία στα πλουσιοπάροχα 70ς, 80ς, 90ς.
Καταλήγοντας, πρέπει να επαναλάβουμε ξανά και ξανά ότι πρέπει να αγκαλιάσει ο ίδιος ο μουσικός κόσμος το forum, γιατί είναι ένα καλό μέσο επιμόρφωσης των στελεχών αλλά και διαμόρφωσης της νέας πραγματικότητας. Τα συγχαρητήριά μας στο MAD για την προσπάθειά του.
Περισσότερα για την πραγματική δισκογραφία, όπου κάποιοι παίρνουν και ρίσκα, σε άλλο post.
No comments:
Post a Comment