Αλέξανδρος "Άλεκ" Σχινάς - Το Άνθος

Το Άνθος

Αυτό το άνθος δεν πρέπει νάτανε για μας.

Εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας
σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις
ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιεπλανήθημεν
ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως
ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας
σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς
σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,
αγοράζοντας και μασσουλώντας συνεχώς
 στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!
Είναι, νομίζομεν, περιττόν να τονισθεί
ότι απέσχομεν από πάσαν σκέψιν σχετικήν
με συστηματικάς δραστηριότητας -
ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα
ή ιδανικούς έρωτας και τα παρόμοια.
Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!

Αυτό το άνθος επομένως δεν πρέπει νάτανε για μας.

Γιατί, όταν, περί το μεσονύκτιον επιστρέφοντας.
διερχόμεθα από κείνον τον ημίφωτο δρομάκο,
όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα
του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου,
πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι
και μας το πέταξε τρέμοντας,
εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως ήμεθα,
το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα
και το φάγαμε–
το άνθος ! καταλαβαίνετε;
Το φάγαμε, το μασουλήσαμε κι αυτό,
με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα
που όλη τη μέρα μασσουλούσαμε
στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!..

Ω! ασφαλώς, ασφαλώς!
Αυτό το άνθος δεν πρέπει,
δεν μπορεί να ήτανε για μας!..