Τα Δευτεριάτικα (ΚΑΙ ΠΙΝΩ ΠΑΛΙ ΑΝΤΙΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ)

Έχασα. Το άπαρτο κάστρο έπεσε. Με μια φάση από το πουθενά, ο Αιολικός με νίκησε εντός. Έχασα πέναλντι και θυμήθηκα πάλι τα περσινά, με τα 14 χαμένα από την βούλα. Ενημερώσου στην πηγή, αναγνωσταρά μου.

Τι να κάνουμε, η ζωή συνεχίζεται. Μπορεί να είμαι στο +2, αλλά όσο να'ναι, με έπιασε μια στεναχώρια. Γι'αυτό, το έριξα στην στιχοπλεκτική του Νίκου του Σταχτέα. Ναι ρε λατρεία αναγνώστη μου, σήμερα ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ.

Στίχοι: Νίκος Σταχτέας

Μουσική: Πάνος Ρουμελιώτης

Μου είπε πως τελειώσαμε και τρόμαξε το φως μου,
ο έρωτας με κοίταξε λες κι ήτανε εχθρός μου,
εχθρός μου που νικήθηκε,
μου είπε πως τελειώσαμε και πήγα να πεθάνω,
στα πόδια της γονάτισα, τι άλλο είχα να κάνω,
τα σ’ αγαπώ μου, όλα τ’ αρνήθηκε.

Και πίνω πάλι αντιστεναχώρια
να φύγω απ’ το δικό της ουρανό,
γιατί αν θα σταθώ στα δυο μου πόδια
θα βλέπω για πισίνα τον γκρεμό.( χ2 )

Με πόνεσε που έφυγε, με ρήμαξε τ’ αντίο,
γιατί το ηλιοβασίλεμα που κόπηκε στα δύο,
στα μάτια της γεννήθηκε.

Και πίνω πάλι αντιστεναχώρια
να φύγω απ’ το δικό της ουρανό,
γιατί αν θα σταθώ στα δυο μου πόδια
θα βλέπω για πισίνα τον γκρεμό.( χ4 )

Αναγνωσταρούμπα, τις ένιωσες τις εικόνες που ζωγραφίζει νοητικά ο Νίκαρος ο Σταχτέας; ΤΟΝ ΓΚΡΕΜΟ ΓΙΑ ΠΙΣΙΝΑ θα βλέπει ρε, ναι μα την μπαναγία, ναι, αυτή είναι η αόρατη γραμμή που συνεχίζεται από τον καιρό του Ρωμανού του Μελωδού ως τα σήμερα, ο Γύζης, τα πράσινα του ουρανού, αυτή είναι η συνέχεια της ελληνικότητας, ναι, τα στάχυα που λυγάνε, ναι λέμε.

Και ο Θέμης όμως, φωνή λαμπάδα. Λάμπει ο άτιμος. Πολύ μεγάλος. Τα βάζει με τα δαιμόνια του και ακόμα αντέχει. Έλληνας, η πορεία στον χρόνο που λέγαμε. "Μ' άδεια μπουκάλια", ΤΟ ΑΣΜΑ: όπου ο στίχος ξεπερνάει κάθε όριο - λογοτεχνία, τραγούδι, ποίηση, ρεπορτάζ, όλα μπλέκουν σε μιαν εικόνα. Ευτυχής στιγμή στην πορεία της ελληνικής δισκογραφίας, μεγάλη θέση στις καρδιές μας.

Στίχοι - Μουσική: Νίκος Σταχτέας

Λάθος ξεκίνημα, που λες, λάθος και η πορεία,
στην άμμο έχτιζες εσύ κι εγώ με κιμωλία
θα σ’ αγαπώ μου έγραφα στα τζάμια τα σπασμένα
είμαστε τώρα και οι δυο μι’ ανάσα πριν το τέρμα.

Μ’ άδεια μπουκάλια με κερνάς και μεθυσμένη λιώμα
κι εγώ σπασμένος κουμπαράς χωρίς ψυχή και σώμα,
αποτοξίνωση,
μ’ άδεια μπουκάλια με κερνάς και πίνεις στην υγειά μας,
την τελευταία μαχαιριά ρίχνεις στα όνειρά μας,
αποκαθήλωση.

Λάθος ξεκίνημα, που λες, λάθος προϋποθέσεις,
δυο δρόμοι αντίθετοι μαζί, μι’ αρρωστημένη σχέση
και φτάσαν’ οι διαφορές στα όρια του αστείου,
να μοιάζουν καθημερινές εκρήξεις ηφαιστείου.

Μ’ άδεια μπουκάλια με κερνάς και μεθυσμένη λιώμα
κι εγώ σπασμένος κουμπαράς χωρίς ψυχή και σώμα,
αποτοξίνωση,
μ’ άδεια μπουκάλια με κερνάς και πίνεις στην υγειά μας,
την τελευταία μαχαιριά ρίχνεις στα όνειρά μας,
αποκαθήλωση.

Μ’ άδεια μπουκάλια με κερνάς και πίνεις στην υγειά μας,
την τελευταία μαχαιριά ρίχνεις στα όνειρά μας,
αποκαθήλωση.