Τα Δευτεριάτικα (Σάββατο βγαίνω και γυρίζω πίσω Τρίτη)

Έχασα. Ζημιά. Άσκοπη. Δύο χαζά γκολ από τον Εθνικός Πειραιώς, ο οποίος είναι αυτό που λέμε αδύναμη ομάδα. Μετά άρχισε το κοράκι τις ανοησίες. Τέσπα, ενημερώσου στην πηγή, αναγνωσταρά μου. Πρώτος είμαι, πρώτος θα'μαι. Μη λέμε όλο τα ίδια. Οεοεοε, πρωτάθλημα και κύπελλο, Αχαρναϊκέ.

Σήμερα, μάστορα, μάθημα ουσιαστικό. Ουσίες. Έξοδοι. Αλανιές, πώς το λένε. Άκου, Άκου, Άκου: ο Μιχάλης ο Παπαματθαίου στα λέει ωραία και όμορφα.

εγώ δεν είμαι για να βγαίνω απ'το σπίτι

σάββατο βγαίνω και γυρίζω πίσω τρίτη

μόνο ζημιές, καταστροφές ξέρω να κάνω

γιατί μου λείπει και τον έλεγχό μου χάνω

Άσε με φίλε και ιδέες μη μου βάζεις

έξω να βγω θα το σκεφτώ πολύ ξανά

είμαι επικύνδυνος εγώ χωρίς εκείνη

θα μείνω μέσα, δεν θα πάω πουθενά

Ώπα. Πάμε. Δώσε ρεύμα.

Εκεί φτάσαμε μάγκα, να τραγουδάμε ότι δεν βγαίνουμε από το σπίτι. Μέσα ρε, μέσα, σαν τη ζάχαρη/κανέλα στην μπουγάτσα. Μέσα σου λέω.

Γιατί, μόρτη μου, οι βόλτες μας φάγανε. Οι ουσίες καλές είναι, για όσους ξέρουν. Για τους άλλους, είναι μέχρι να τους πάρει από κάτω. Και μετά, άμα χάσεις τις δυνάμεις σου, την έκατσες τη βάρκα. Σαν τον Χάρη τον Κωστόπουλο. Ουσίες, λέμε.

Πάλι καταστρέφω τη ζωή μου με ουσίες

κι όλες οι δυνάμεις μου με αφήσανε νωρίς

ψάχνω την αιτία στου μυαλού μου τις γωνίες

κι όλα μου φωνάζουν πως δεν θα ξαναρθείς.

Από τον δίσκο "Δύο Ξένοι" στην ετικέτα της Eros Music, από πολύ παλιά, παλιά σου λέω, τότε, το μετα-ολυμπιακό έτος 2005.

Το θυμάσαι το 2005; Είναι τότε που γούσταρες τη ζωάρα σου και είχες κάνει και Ολυμπιακούς (άλα τις) και ήσουν σένιος και μάθαινες ότι σου αρέσουν οι Arcade Fire, επειδή έτσι στα λέγανε τότε. Με μια λέξη, ΠροκόπηςΠαυλόπουλος ήταν η ζωάρα σου τότε.

Όταν όμως μπλέκεις με ουσίες, μπλέκεις μάγκα μου. Έτσι και ο Πάκης, έτσι και ο Αλογοσκουφ, έτσι και ο πλειστέισο Καραμανλής που θέλανε να τονε φάνε οι Αμερικάνοι τον επαναστάτη, έτσι και ο ΓΑΠ ο τουρίστας, έτσι κι οι Λο.Βε. Με τέτοιες μορφές, λίγο γουστάρεις, πολύ πληρώνεις. Αλλά σου άρεσε ρε μόρτη. Σου άρεσε το σοροπάκι, έτσι λιμασμένος που ήσουνα. Ξέχασες ότι πριν ελάχιστα χρόνια είχες σεμεδάκι πάνω στην τηλεόραση και ότι έγινες από τη μια στιγμή στην άλλη κονουασέρ των πιο τρυφηλών ουσιών της ζωής ετούτης. Με 14 μαξντάουτ κάρτες μεν, αλλά με ουσίες δε. 18% επιτόκιο συν τα πρόστιμα; Οκ μανάρι, ζωή να'χουμε, πως κάνεις έτσι. Λίγες ξεβράκωτες να παίρνεις μάτι, λίγες επιδοτησούλες να ζουλήξουμε και έχει ο θεός, θα δούμε για αύριο.

Και να πεις ότι δεν τους ήξερες και από πριν, ρε αλανιάρη; Τους ήξερες και πριν σε παντρευτούν, αλλά εκεί εσύ. Στην κοσμάρα σου. Γιατί, μάγκα μου, άμα θες να πιείς γάλα, αγοράζεις την αγελάδα; Όχι δα. Πας στο περίπτερο και τελειώνεις. Άλλο άμα μετά κλαίγεσαι σαν τον Γιαννάκη τον Κόλλια.

τι να μου κάνει το πιοτό

τι να μου κάνει

αφού με άλλον έβαλε

τώρα στεφάνι

το γαμπριάτικο κουστούμι μου

αν το βαζα για κείνη

τώρα το λέω και καίγομαι

εδώ θα είχε μείνει

την γνώριζα πριν παντρευτεί

γι'αυτό με βλέπεις λιώμα

την γνώριζα πριν παντρευτεί

την αγαπαώ ακόμα

την γνώριζα πριν παντρευτεί

με ξέρει και την ξέρω

την γνώριζα πριν παντρευτεί

μου λείπει και υποφέρω

Υποφέρει ρε ο Κόλλιας. Το άσμα περιλαμβάνεται στον δίσκο "Είναι θέμα καρδιάς" της Spot Music. Στο λέω, έτσι για να ξέρεις. Και να στηρίζεις το αγνό ελληνικό τραγούδι. Έτσι.

Υ.Γ. Σας φαίνεται απλό; Θα μπορούσε να είναι, μόνο που όλα θα γίνουν στο... απόλυτο... σκοτάδι.