ΑΓΑΠΟΥΛΕΣ, ΑΛΟ ΑΛΟ.
Το σήκωσε ο Αστέρας Μαγούλας, 2 τεμάχια στον Αγρότη Λιανοκλαδίου (που είχε σε μεγάλη μέρα τον τέρμα του). Ντάμπλ ο Αστέρας φέτο, αυτά είναι επιτυχίες, μάγκα μου. Να ζήσει η Λεωφόρος ΝΑΤΟ, λέμε.
Σου'λειψα αναγνωσταρά μου, την περασμένη εβδομάδα, ε; Έτσι είμαι εγώ, λείπω και σου λείπω, άαααααλατζηιιι. Σήμερα, δύο μαθήματα:
α) οι άνθρωποι είναι όλοι ηλίθιοι (σκέψου οι δημοσιογράφοι...)
β) ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ - ΝΙΚΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
Ο Θέμαρος μέγιστος, φωνή ατελείωτη και ερμηνεία μουλωχτή. Άμα δεν ήσαντο τα θέματα με τις "αλλεργίες", θα είχε κάνει τόσο μεγάλη καριέρα, αλλά αλλά... Ο Νίκαρος, τέρας, μπιστ, μαζί με τον ΛεΠα οι άξιοι συνεχιστές της ένρινης σχολής του Τόλη (ακόμα δεν κατάλαβα πως άντεξε να του τα φάει η σκύλα η Τζούλια, θα τα πούμε κάποτε και αυτά).
Μεγάλοι γόηδες τα παιδιά, μαστόρια λέμε. Στις καλές εποχές του καμακιού, βγάλανε ύμνους μεγάλους. Σε φάση "Τα τραγούδια τους με κάνουν και νιώθω. Τόσο πολύ". Αυτές ήτανε εποχές, καμάκι από το βλέμμα κι έτσι δαγκωτά, όχι σαν τώρα, μην αρχίσω και τα λέω. Αχ, αχ, η δισκογραφία καταστράφηκε γιατί οι εταιρείες πήρανε την εξουσία από τους στιχουργούς και τηνε δώσανε στους τραγουδιστες, τα ζώα τα όρθια. Οι τραγουδιστές, μάνα μου, είναι σαν τους αθλητές. Δεν τους λες και σπίρτα. Και είδατε τι έγινε, ε; Ρε που είναι οι εποχές που τα λέγανε τα τραγουδια οι φωνούλες χωρίς ανάσα, χωρίς δεύτερη σκέψη;
Απόλαυσε τα άσματα από κάτω, τώρα τραγουδάμε με τα μάτια κλειστά, αλήτη μου.
Πριν μπεις μες στη ζωή μου ημουν μόνος
του έρωτα δεν γέυτηκα ποτέ μου τη χαρά
μου ήταν όμως άγνωστος κι ο πόνος
ο πόνος που με κέρασες φεύγοντας μακριά
Άλλη μοναξιά πριν σε γνωρίσω
κι άλλη μοναξιά που έχεις φύγει
θα 'θελα η πρώτη να 'ρθει πίσω
να 'φευγε η δική σου που με πνίγει
Στα δυο σου μάτια η επαρχία
μέσα στο πείσμα της βροχής
τα ερημωμένα καφενεία
κι η μοναξιά της Κυριακής
Κι εγώ κορμί φυλακισμένο
μες τούς στρατώνες τους παλιούς
ένα φεγγάρι πεταμένο
μέσα σε ξένους ουρανούς
Μα απόψε γίνε άνεμος κύμα και πανί
η πιο τρελή μου επιμονή απόψε γίνε
μα,απόψε γίνε ο μόνος δρόμος μου
ξανά η πρώτη κι η στερνή φορά
απόψε γίνε...
Υ.Γ. Δεν έχω αρκετά σκληρές λέξεις για να μαστιγώσω την επιλογή του Γιώργου Νταλάρα να σπιλώσει με την απίστευτα βαρετή διασκευή του αυτό το έπος του Νίκαρου του Νομικού. Τζώρτζ, πάνε σώσε καμιά Κύπρο και πες στην σύζυγο να αφήσει τα υπουργεία και να σώσει την δισκογραφία, φτάνουνε τα σωσίματα. Αλλά άσε τον Νομικό στην άκρη. Άιντε πρωινιάτικα.
Υ.Γ.2 Το 1982. Θέμης-Νίκος είχανε βγάλει τον δίσκο "Τα Βοριαδάκια", μαγεία σκέτη, μαζί με την Κομνηνού. Ίσως του χρόνου να κάνω ένα αφιερωμα στην δισκάρα για τα 30 έτη, άμα δεν το ξεχάσω (πιέζει η επικαιρότητα, ξέρεις πως είνα αυτά).
Υ.Γ.3 ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΑ ΕΤΣΙ, ΣΤΟ ΛΕΩ, ΜΑΘΕ ΤΟ
Το σήκωσε ο Αστέρας Μαγούλας, 2 τεμάχια στον Αγρότη Λιανοκλαδίου (που είχε σε μεγάλη μέρα τον τέρμα του). Ντάμπλ ο Αστέρας φέτο, αυτά είναι επιτυχίες, μάγκα μου. Να ζήσει η Λεωφόρος ΝΑΤΟ, λέμε.
Σου'λειψα αναγνωσταρά μου, την περασμένη εβδομάδα, ε; Έτσι είμαι εγώ, λείπω και σου λείπω, άαααααλατζηιιι. Σήμερα, δύο μαθήματα:
α) οι άνθρωποι είναι όλοι ηλίθιοι (σκέψου οι δημοσιογράφοι...)
β) ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ - ΝΙΚΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
Ο Θέμαρος μέγιστος, φωνή ατελείωτη και ερμηνεία μουλωχτή. Άμα δεν ήσαντο τα θέματα με τις "αλλεργίες", θα είχε κάνει τόσο μεγάλη καριέρα, αλλά αλλά... Ο Νίκαρος, τέρας, μπιστ, μαζί με τον ΛεΠα οι άξιοι συνεχιστές της ένρινης σχολής του Τόλη (ακόμα δεν κατάλαβα πως άντεξε να του τα φάει η σκύλα η Τζούλια, θα τα πούμε κάποτε και αυτά).
Μεγάλοι γόηδες τα παιδιά, μαστόρια λέμε. Στις καλές εποχές του καμακιού, βγάλανε ύμνους μεγάλους. Σε φάση "Τα τραγούδια τους με κάνουν και νιώθω. Τόσο πολύ". Αυτές ήτανε εποχές, καμάκι από το βλέμμα κι έτσι δαγκωτά, όχι σαν τώρα, μην αρχίσω και τα λέω. Αχ, αχ, η δισκογραφία καταστράφηκε γιατί οι εταιρείες πήρανε την εξουσία από τους στιχουργούς και τηνε δώσανε στους τραγουδιστες, τα ζώα τα όρθια. Οι τραγουδιστές, μάνα μου, είναι σαν τους αθλητές. Δεν τους λες και σπίρτα. Και είδατε τι έγινε, ε; Ρε που είναι οι εποχές που τα λέγανε τα τραγουδια οι φωνούλες χωρίς ανάσα, χωρίς δεύτερη σκέψη;
Απόλαυσε τα άσματα από κάτω, τώρα τραγουδάμε με τα μάτια κλειστά, αλήτη μου.
Πριν μπεις μες στη ζωή μου ημουν μόνος
του έρωτα δεν γέυτηκα ποτέ μου τη χαρά
μου ήταν όμως άγνωστος κι ο πόνος
ο πόνος που με κέρασες φεύγοντας μακριά
Άλλη μοναξιά πριν σε γνωρίσω
κι άλλη μοναξιά που έχεις φύγει
θα 'θελα η πρώτη να 'ρθει πίσω
να 'φευγε η δική σου που με πνίγει
Στα δυο σου μάτια η επαρχία
μέσα στο πείσμα της βροχής
τα ερημωμένα καφενεία
κι η μοναξιά της Κυριακής
Κι εγώ κορμί φυλακισμένο
μες τούς στρατώνες τους παλιούς
ένα φεγγάρι πεταμένο
μέσα σε ξένους ουρανούς
Μα απόψε γίνε άνεμος κύμα και πανί
η πιο τρελή μου επιμονή απόψε γίνε
μα,απόψε γίνε ο μόνος δρόμος μου
ξανά η πρώτη κι η στερνή φορά
απόψε γίνε...
Υ.Γ. Δεν έχω αρκετά σκληρές λέξεις για να μαστιγώσω την επιλογή του Γιώργου Νταλάρα να σπιλώσει με την απίστευτα βαρετή διασκευή του αυτό το έπος του Νίκαρου του Νομικού. Τζώρτζ, πάνε σώσε καμιά Κύπρο και πες στην σύζυγο να αφήσει τα υπουργεία και να σώσει την δισκογραφία, φτάνουνε τα σωσίματα. Αλλά άσε τον Νομικό στην άκρη. Άιντε πρωινιάτικα.
Υ.Γ.2 Το 1982. Θέμης-Νίκος είχανε βγάλει τον δίσκο "Τα Βοριαδάκια", μαγεία σκέτη, μαζί με την Κομνηνού. Ίσως του χρόνου να κάνω ένα αφιερωμα στην δισκάρα για τα 30 έτη, άμα δεν το ξεχάσω (πιέζει η επικαιρότητα, ξέρεις πως είνα αυτά).
Υ.Γ.3 ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΑ ΕΤΣΙ, ΣΤΟ ΛΕΩ, ΜΑΘΕ ΤΟ
No comments:
Post a Comment