Τα Δευτεριάτικα (Η Τελευταία Μου Αρτηρία Είσαι Εσύ)

Έφαγα τα 2 τα τεμάχια από την Προοδευτική Νεολαία με τα χέρια κάτω. Είχα το δοκάρι, αλλά σαν να μην κατέβηκα. Δεν αρμόζει τέτοια εμφάνιση σε τέτοια φανέλα. Α, μην ξεχάσω, φτιάξανε και πανό υβριστικό τα παλατάκια, ξοδευτήκανε. Άτσα τσαχπινιές. Ξου ρε, σας τρέχουμε παντού.

Σήμερα, Κούλουμα. Άρα, ύπερ-ύπερ παραγωγή, μπακ του δε κλάσικς. Σήμερα, πιστούλη μου, θυμόμεθα τις αξίες τις κλασικές και τις σωστές. ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ σήμερα, ρε. ΑΚΟΥ, ΑΚΟΥ, ΑΚΟΥ

φύγε και κόψε μονομιάς

την τελευταία αρτηρία

έτσι να ζήσω

είναι κρίμα κι αμαρτία

Την περασμένη εβδομάς, έγινε ο ψιλοπανικός με το έπος "100 Κουτάκια Μπύρα" που είχαμε λανσάρει σε παγκόσμια πρεμιέρα τον Οκτώβριος, ε; Έγινε; Έγινε, σου λένε.

Επιτέλους, ο Σπύρος ο Χαλκιάς τον βρίσκει τον δρόμο του σιγούλια σιγούλια. Το άξιζε. Από καιρό. Λονγκ οβερντιού.

Για να το γιορτάσουμε, τι άλλο; Κερνάμε, μάνα μου. Δώστου μια μπύρα! Κοντολάζος, λέμε. Κοντολάζος. Τώρα τραγουδάμε ψιθυριστά, λέμε.

στον πυρετό του χωρισμού

κυλιέται δακρυσμέεεεεεενος

για μια γυναίκα αμαρτωλή

με πόνο φορτωμέεεεενος

δώστου μια μπύρα

δώστου μια μπύρα

το παλικάρι στην αγάπη

δεν είχε πείρα

ΡΕ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΑ ΕΤΣΙ. ΜΗΝ ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ. Αυτή η εποχή είναι λίγη. Πολύ λίγη. Ελάχιστή. Απειροελάχιστη. Τιποτένια. Ανύπαρκτή. Παλιά ήταν αλλιώς. Καλύτερα, ρε μανίτσα. Τότε, δεν ζούσαμε απλά. Τότε, συζούσαμε. Ναι, όπως στα λέω. Και εγώ και ο Τάκης ο Κατσάνης.

συζούμε

έτσι απλά για να ζούμε

συζούμε

γιατί αλλιώς δεν μπορούμε

συζούμε

αλλά δεν πρόκειται ποτέ

εμεις οι δύο

να παντρευτούμε

δηλώστε με αγνοούμενο

και σβήστε με απ'τον χάρτη

δεν έχει προηγούμενο

η αγάπη της η σκάρτη

ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΗΤΤΗΤΟ ΣΠΑΤΩΩΩΩΩΩΝ